Leugenaars ~ Stine Jensen
Stine Jensen citeert in haar boeken veel en vaak, en daar doet ze zichzelf tekort mee, heb ik het idee. Ik ben niet zo geïnteresseerd in wat die ene filosoof ook alweer zei, of wat die andere over datzelfde onderwerp opperde. Tenminste, als er op het oog lukraak maar wat bonbonnetjes worden geplukt uit de snoeptrommel van de intellectuele geschiedenis. Ik wil gewoon weten wat Jensen zelf heeft bedacht, en zou de verantwoording over wat er geleend werd graag naar voetnoten verplaatst zien.
Steeds weer anderen citeren, of voorbeelden aanhalen uit de populaire cultuur, houdt ook zo op.
En mij ergert het zelfs. Want, in plaats mee te kunnen gaan in een goed opgebouwd betoog, dwingt die overvloed aan voorbeelden mij nu juist vooral om tegenvoorbeelden te bedenken. Dat is trouwens niet zo moeilijk, in dit boek, omdat Jensen zich beperkt tot de menselijke kant van het liegen. Wat ze helemaal laat liggen, is de culturele kant van het verhaal.
Als een leugen maar vaak genoeg herhaald wordt, heet die cultuur. Ik schreef daar vaker over.
Nu hoeft de schrijfster van mij het onderwerp liegen ook niet uitputtend te behandelen, in breed historisch perspectief van de prehistorie tot het huidige tijdsgewricht. Maar er had toch wel iets meer cultuur in dit boek gemogen.
Dat liegen bijvoorbeeld van katholieken, of hun gebrekkig ontwikkelde gewetensfunctie [dixit Piet Steenkamp]. Of het nog altijd levende idee in Zuid-Nederland dat de Belastingdienst best een beetje getild mag worden, als er elders goed is gedaan. Het idee kortom dat er spirituele compensatie bestaat voor de leugen, om maar éen sappig tegenvoorbeeld te geven.
Nee, dit is wel een leuk boekje. Maar meer dan een leuk boekje is het ook niet.
**Stine Jensen werd over dit onderwerp geïnterviewd in het radioprogramma 747live [RealAudio]
RSS feeds