Rand ~ Jan Kjærstad
Schreef ik eerder deze week wat een hekel te hebben aan boeken over seriemoordenaars, is dit er toch weer éen. En dan ook nog éen die wel te verteren was.
Misschien moet ik mijn afkeer wat preciezer formuleren. Het lijkt me dat de verhouding tussen het aantal werkelijke seriemoordenaars en de aandacht voor hen in de populaire cultuur nogal scheef zit. Iemand opvoeren die dwangmatig mensen vermoord, is blijkbaar makkelijk scoren. Huiver gegarandeerd. Laat hem nog mensenvlees eten ook, en het is helemaal genieten.
Kjærstad doet geen poging makkelijk te scoren. De seriemoordenaar is bij hem het personage dat het verhaal vertelt, in de ik-vorm ook nog.
Prachtig wrang is daardoor hoe die moordenaar telkens in de krant leest hoe het politieonderzoek vordert. En helemaal een vondst is dat hij op een gegeven moment de politie helpen gaat, vanwege zijn kwaliteiten als data-analist. Vanaf dan wordt het boek onweerstaanbaar.
Maar helaas komt die overstap naar de politie pas na tweehonderd pagina’s, en is die innerlijke monoloog tot dan toe wat aan de langdradige kant.
Ik had ook sterke associaties met andere schrijvers tijdens het lezen. Kjærstad gelijkt een Houellebecq bijvoorbeeld, maar dan veel minder van kijk mij hier toch eens shockerend zijn. En ook de vroege Peter Handke had zo’n afstandelijke toon.
RSS feeds