Angst van de doelman voor de strafschop ~ Peter Handke

Ik herlas dit boek om twee redenen. De meest directe aanleiding was om na te gaan of de associaties wel klopten die opkwamen bij het lezen van Kjærstad’s thriller Rand. En mijn herinnering bedroog me hier niet.

Ook wilde ik weten of dit boek werkelijk zo saai was als ik het mij herinner. Bij dikkere boeken geloof ik mijn oorspronkelijke oordeel dan meestal wel. Dunnetjes als deze kunnen makkelijk nog eens geprobeerd.

Maar mij viel weer op dat het bij Handke’s werk raak of mis is. Of er komt iets in voor dat me meesleept, en dan werd zo’n boek een favoriet. Of de tekst sluit me meteen al buiten, om nooit ergens een opening te bieden, en dan is het lezen een lijden.

Vergeten was ik dat Handke een alleswetende, maar kille registrator is in dit boek. Die positie werd bij het lezen vrij irritant. Zijn schrijven doet me daarom ook wat onhandig gedateerd aan; het lijkt een stijltje van toen even ooit, ja. Want, afwijken van de traditionele verteltechnieken is éen ding, miskennen dat in de traditie ook eeuwen ervaring ligt opgesloten, is iets anders.

Alles krijgt in Handke’s registratie evenveel lading mee. Van de beslissing van amateur-doelman Bloch om vrouw en kind te verlaten, tot wat hij eet. Van die moord, tot het stof dat hij ziet onder een bord met opgeprikte vlinders. Dat kan, maar lijkt al gauw een trucje.

Die Angst des Tormanns beim Elfmeter is wel een ijzersterke titel. Maar ook de enige reden om het bestaan van dit boek te onthouden.