Barsten ~ Désanne van Brederode
Om de week kijkt er in het TV-programma Buitenhof een blonde mevrouw nogal schichtig in de camera, om dan met geknepen stem een column op te lezen. Die columns verrassen me nooit, maar misschien komt dat door de voordracht.
Van die mevrouw weet ik niet meer dan dat het een schrijfster is die wel kwijt wil dat ze gelooft. De recensies over haar boeken zijn zelden complimenteus, en in het bijzonder haar debuut werd zeldzaam hard afgekraakt.
Ik wist ook nog dat ze met de grootste criticus van haar eerste boek getrouwd is. Verder ging mijn kennis niet, en dus pakte ik er eens een boek van haar erbij om te zien of het werkelijk een gemis was dat ik nooit een woord van Désanne van Brederode had gelezen.
Bewust werd dat dit dagboek. Ik schreef het al vaker op dit weblog, romans en korte verhalen hebben namelijk nogal wat vormconventies. Goed die eisen opvolgen, is nog niet hetzelfde als goed schrijven, ook al kan het zeer leesbare boeken opleveren. Dagboeken bieden al die structuur niet, maar tonen onbekommerd of iemand ook echt kijken kan.
Van dat kijken, raakte ik niet echt overtuigd bij Van Brederode. En zo vormloos als dit dagboek is, hoefde van mij nu ook weer niet.
Daar staat tegenover dat er zo af en toe wel een intellectueel slimme observatie langskomt op deze pagina’s. Maar goed, dit dagboek beslaat de laatste vier maanden van 2004, en toen gebeurde er ook wel het éen en ander dat om een reactie vroeg.
Misschien moet ik het gewoon zo samenvatten: had Van Brederode haar dagboek niet in boekvorm gepubliceerd maar online als een weblog, dan had ik die niet gebookmarkt om later nog eens terug te keren. Daarvoor was het me allemaal te weinig puntig, en ook te particulier.
RSS feeds