Weblog van Annemiek ~ Susan van Kruijssen
** update 20 oktober: mijn boeklogjes worden erg snel geschreven. Ze geven mijn leesimpressies weer, en niet meer dan dat. Zeldzaam zijn de keren dat ik extra moeite doe om meer uit te vinden over een boek of schrijver. Bij deze roman was dat wel zo, omdat ik er een flauwe marketingtruc in vermoedde. En omdat ik nergens bevestiging kon vinden dat er werkelijk ooit een ‘weblog van Annemiek’ ergens online had gestaan, schreef ik een logje dat sterk gekleurd was door mijn chagrijn.
Alleen was er wel degelijk een weblog ooit, al was dat dan gehost bij zo’n gratis dienst. Dus zat ik fout, en is hier een rectificatie nodig. Toch laat ik mijn oorspronkelijke tekst ook staan, om de arrogantie in mijn vergissing niet te verdoezelen. De schuingedrukte tekstgedeelten zijn alleen er een commentaar bij, nu achteraf.
Webloggers van oud, trap hier niet in. Dit is niet het werk van iemand uit uw gelederen die een boekcontract afdwong. Deze roman had een paar jaar terug nog gewoon Het dagboek van Annemiek geheten. Maar de uitgever moet gedacht hebben dat alleen het noemen al van het o zo hippe woord weblog net even wat meer doelgroep is.
* ‘Friends, Romans, countrymen, lend me your ears.’ Een beetje retorisch was dit wel.
Geloof daar niet in. De omwerking van dagboek naar papieren weblog is te snel gedaan, en rijkelijk onnozel. Het beste bewijs daarvoor levert dit boek zelf op, maar daar kom ik nog op terug. Iets anders is dat het hele weblog van die Annemiek nergens online te vinden is. Evenmin levert speuren naar ‘Susan van Kruijssen’ iets op, of zoeken met willekeurig gekozen tekstfragmenten.
* Dat gebeurt dan. Eenmaal het besluit genomen dat dit een papieren dagboek is, lijken ineens alle stukjes die wel des weblogs waren – zoals een automatisch vertaalde tekst naar het Engels – alleen maar te bewijzen dat er naderhand nog wat bijgeplamuurd is.
Volgens de schrijfster was dat weblog er ooit wel, maar moest het van de uitgever offline worden gehaald. Dat stond in het contract.
*Daar loog ze dus niet mee
Wat een gepatenteerd onnozele uitgever heeft zij dan. Wel willen pronken met het woordje weblog, en niet beseffen dat de beste marketing er uit bestaat zo’n ding dan ook online te hebben staan. Voor Grunberg’s meeste recente boek werd er namelijk zelfs een heel neplog volgeschreven. Die uitgever liet ‘Tirza’ bovendien met naam en toenaam reacties op andere weblogs zetten. Opdat er maar rumoer over haar zou ontstaan. Want buzz is gratis reclame.
* Ik neem niet al mijn woorden terug. Deze constatering blijft staan.
Tirza.nl heeft zijn werk trouwens gedaan, en is inmiddels niet meer toegankelijk. Maar dat die website er ooit geweest is, heeft overal bij anderen zijn sporen achtergelaten. Van Susan van Kruijssen/Annemiek zijn ook zulke aanwijzingen niet te vinden.
* Nu ik weet waar te zoeken trouwens nog niet, al meen ik me ineens wel te herinneren haar weblog ooit gelezen te hebben.
Bovendien staat er op de allerlaatste pagina van dit boek, als de welwillende lezer deksels benieuwd is geworden hoe het toch verder zou gaan met die Annemiek:
Morgen begin ik boven aan de bladzijde van een heel nieuw schrift. [254]
Omdat de ruimte om woorden op een weblog te schrijven ooit opraakt, begrijpt u wel.
* Die zin blijft raar.
Verder ben ik in het hele boek maar éen keer het woord ‘weblog’ tegengekomen. En dan ook nog in een zin waar net zo goed ‘dagboek’had kunnen staan. Voor de rest blijkt nergens uit dat deze roman meer dan een gefingeerd dagboek zou zijn. Integendeel.
* Anders had ook nooit mijn grote twijfel kunnen ontstaan.
Weblogs trekken nu eenmaal bezoekers, en die willen reageren. Er is geen enkele aanwijzing dat dit ooit gebeurde. Of dat die Annemiek ooit anders contacten opdeed online dan via e-mail en de chatbox MSN. Maar mag Annemiek’s log nog weblog heten als zelfs haar beste vriendinnen er niet eens zijdelings een opmerking over maken? Is een afgeschermd hoekje dagboek online in intentie iets anders dan een dagboek in een schrift?
* Ook deze constatering blijft staan
Merk op dat ik ondanks deze hele lap tekst nog niets over de inhoud heb gezegd. Dit is ook een debuut, en voor debuten gelden hier andere regels. Het uitgeversbedrog constateren, volstaat ditmaal wel.
* Maar in mijn ijver om mijn gelijk te bewijzen, laat ik ook werkelijk alle positiefs dat over dit boek te zeggen is weg. Zoals dat de schrijfstijl helemaal niet vervelend is.
Dat uit de recensie uit het opinieweekblad Yes de lovende kreet ‘Superherkenbaar’ op de kaft geciteerd wordt, mag ook aanbeveling genoeg zijn.
* Ja.
Toch nog even dit dan. Deze roman heet zo grappig te zijn ‘dat je bij elke pagina weer dubbel ligt!’ dixit Yes. Maar daar heb ik nu eenmaal geen gevoel voor. Ik lach altijd om de verkeerde dingen.
Zoals wanneer dat gansje Annemiek voor de verandering toch eens belangstelling vertoont voor de wereld buiten haar om. Op zulke momenten van rust leest zij meesterstukken uit de wereldliteratuur, waarvan mevrouw Van Kruijssen geen éen keer een titel weet te noemen, en nooit verder komt dan de pregnante omschrijving ‘een bibliotheekboek’.
* Ook aan deze constering blijf ik vasthouden. Bij schrijven gaat het om sprekende details, en het benoemen daarvan. Iemand alleen een ‘bibliotheekboek’ laten lezen, maakt mij op een verkeerde manier nieuwsgierig. Waarom mag ik de titel niet weten?
Dat vind ik nu humor.
* Ja, dat bleek.
RSS feeds