Bevroren vuurwerk ~ Belcampo

Bij Geert Mak kwam ik een verwijzing tegen naar een Belcampo-verhaal dat ik net die avond ervoor waarschijnlijk voor de allereerste keer had gelezen. Toeval. Of niet? Maar de laatste jaren had ik verder nergens de naam Belcampo gehoord, behalve bij iemand voor wie hij een favoriet schrijver is.

Mak moet er op vertrouwd hebben dat iedereen die merkwaardige vertelling wel ergens van kende. ‘Het verhaal van Oosterhuis’, is de titel ervan. Maar als ik het ooit al eerder gelezen had, dan was ik dat totaal vergeten.

Het thema van dat verhaal is me natuurlijk wel bekend. Schrijvers van avonturenboekjes grijpen blijkbaar gauw naar de kunstgreep om helden ergens in een geïsoleerd volk te plaatsen. Al was het maar om zo de superioriteit van de Westerse beschaving te kunnen bewijzen. Of omgekeerd, om die via een omweg te bekritiseren. Ook het titelverhaal uit die Coitha-reeks is niet meer dan een grappige variant op datzelfde principe.

En dit viel me ook wel op bij vrijwel alle verhalen in deze bloemlezing. Uiteindelijk bleek ik er maar éen echt al te kennen. Maar vrijwel alle andere herkende ik op een bepaalde manier ook. Alsof Belcampo vooral oer-thema’s uit de vertelkunst koos, om die dan eens op zijn eigen magische manier uit te werken.

De verhalen in dit boek staan in omgekeerd chronologische volgorde. De nieuwste komt eerst, de oudste het laatst. Maar mijn waardering voor de schrijver nam steeds meer toe naar het einde. Als ik al meer van hem ga lezen, dan waarschijnlijk vooral zijn eerste boeken.