Samle fersen ~ Obe Postma

Er was voor mij altijd éen bron waar ik mij aan laafde als ik zocht naar klankrijk Fries. Dit was de eerste bijbelvertaling, van Wumkes. Ook al omdat de uitgave die ik heb in zo’n merkwaardig ouderwetse spelling is gedrukt, dat ik alleen hardop lezend begrijp wat er staat.

Maar de tale Kanaäns heeft ook zo zijn beperkingen. Dus ben ik nog altijd zoekende naar Fries dat dichterbij mij staat.

De gedichten van Obe Postma [1868 – 1963] leveren mij die nabijheid niet. Daarvoor spreekt uit de meeste toch een te groot verlangen uit naar een wereld die de mijne nooit was. Mijn blik reikt verder dan het verstilde, landelijke Friesland.

Ook bij de zoveelste herlezing bevestigt deze bundel dat ik Postma’s vertalingen van anderen interessantster vind dan zijn eigen verzen. Of dit nu om Rilke gaat, of Emily Dickinson.

Goed, soms zijn er even strofen van hem die me pakken kunnen, maar nooit lukt het dat een heel gedicht.

Dus lees ik deze poëzie vooral hardop om de klank, en het ritme. Net als de bijbelvertaling van Wumkes. Een overeenkomst die gezien de status van Postma niet eens zo raar is.