Laat me niet alleen ~ Renate Dorrestein

Elke boekenweek komt met een thema. Dit jaar was dat Van oude menschen — de letteren en de derde leeftijd. En wat die derde leeftijd is, weet ik ook niet. Misschien is dat de leeftijd waarop mensen hun derde gebit krijgen, zoals Duitsers dergelijke protheses eufemistisch noemen in reclames voor kunstgebittenplaksel.

Zulk een boekenweekthema levert dan hele lawine vol gelegenheidswerkjes op. Eén van de speciale uitgaven dit jaar is het boekenweekessay, waarvoor mevrouw Renate Dorrestein heeft getekend.

Nu heb ik niet zo veel met mevrouw Dorrestein. Misschien ligt dat gewoon aan haar naam, en is er in mijn leven maar ruimte voor éen schrijfster wier naam begint met Renate en eindigt op -stein. Het kan ook simpelweg zijn dat mevrouw Dorrestein me ergert doordat zich altijd zo stellig toont in wat ze schrijft, zonder dat de redenen voor dat aplomb me ooit duidelijk worden.

Thans openbaart zij zich als expert in de ouderdom. Vorig jaar nog wist zij alles over het sexleven van tieners, geloof ik. Al heb ik dat ook maar van horen zeggen. Eerder exploiteerde zij het leed een chronische zieke patiënt te wezen, van welker kwaal ze wonderbaarlijk is genezen. Daar weer voor nog was zij geroepen een stelselmatig maatschappelijk onderdrukte vrouw te zijn.

En dan kan ik eens een fase hebben gemist in mevrouw Dorrestein’s modieuze voorkeuren.

Dit essay is volgens de achterflap ‘een pleidooi tegen de jacht op de eeuwige jeugd en het zogenaamd leeftijdloos ouder worden’. Ik moet eerlijk zeggen dat me dit tijdens het lezen niet direct was opgevallen. Pleidooien komen met inhoudelijke argumenten, lijkt me. En die ontbraken wat.

Mevrouw Dorrestein ergert zich aan veel van wat mensen doen, omdat zij zich daardoor niet naar hun leeftijd gedragen. Oorzaak van dit gedrag is volgens haar ‘de angst voor het alleen zijn’. Aan dit idee is vervolgens een hele lesmethode opgehangen, met leermomenten aan het eind van elk hoofdstuk.

Natuurlijk is zulks voor een groot deel humoristisch bedoeld. Maar het is bij matige grappen als deze dat ik veiligheidshalve maar meld geen enkel gevoel voor humor te bezitten. Dat scheelt altijd een boel uitleg.

Renate Dorrestein, Laat me niet alleen
64 pagina’s
Stichting CPNB, 2008

[x]opgenomen in het dossier: boekenweek