Bavianehaar & Chipolatapudding ~ Jaap Scholten

Toevallig las ik laatst ineens weer iets over de literaire activiteiten van schrijver Jaap Scholten. Hij leeft nog. Nu goed, Scholten heeft een column in een krant, helemaal ontgaan was me dit niet. Maar er is eindelijk een nieuwe roman, voor het eerst in acht jaar.

Scholten debuteerde ooit veelbelovend, zo vond ik, met deze bundel verhalen. Er zat iets laconieks in zijn toon dat me heel erg aantrok, toen.

Nu is het altijd gevaarlijk om favorieten te lezen van lang terug. De lezer ontwikkelt zich. Ik had indertijd dezelfde leeftijd als Scholten’s personages uit dit boek, maar heb die niet meer. Dus waren mijn verwachtingen niet vreselijk hoog.

En dat was deels ten onrechte. Scholten heeft een paar verhalen geschreven die nog altijd iets raken. Dat zijn voor het grootste deel de verhalen die in Nederland spelen, waarin ook telkens dezelfde personages terugkomen. Huisgenoot Elvis bijvoorbeeld, en de onbereikbare Anja Possa. Ik zie in die verhalen de rommeligheid zo goed in terug die het leven kan hebben in een bepaalde fase. Zo aan het eind van een studie, als het volwassen leven dreigt aan te breken, maar ook best nog even uitgesteld kan worden.

Helaas was ik vergeten dat er ook behoorlijk wat reisverhalen in deze bundel staan. En die vind ik veel minder, op een enkele uitzondering na. De breed uitgemeten avonturen van de auteur in Spanje bijvoorbeeld, zeiden me niets.