Frog Prince ~ Stephen Mitchell

Zijn sprookjes op iedere leeftijd te lezen? Op een gegeven moment verdwijnt het ware geloof natuurlijk, in dat alles maar mogelijk zou zijn. En dan heb ík ook nog eens behoorlijk exacte vakken tentamen gedaan, wat de ontvankelijkheid helemaal heeft verkleind voor biologisch of natuurkundig onverklaarbare wonderen en andere mirakels.

Maar goed, in een boek mag alles. De schrijver mag de lezer alleen niet vervelen. Verveling maakt namelijk kritisch. Waardoor van menig verhaal plots alleen de fouten nog opvallen.

En Stephen Mitchell verveelde me. Helaas. Terwijl zijn idee op zich helemaal niet gek was. Hij nam het bekende sprookje van de kikker en de prinses, maar kleedde de rudimenten daarvan nu eens feestelijk aan. Ook gaf hij het verhaal een iets andere afloop, terwijl die toch dezelfde was. De prinses kon kussen wat ze wou, maar de kikker veranderde niet.

Voor de gewenste metamorfose moest het beest worden gedood. Ongetwijfeld zal dit wrede element in de sprookjesboeken voor kinderen zijn weggelaten.

Mitchell is op zijn best als hij vragen stelt over elementen van het sprookje die iedereen op de koop toeneemt. Die kikker kan praten, is dat niet merkwaardig? Maar Mitchell toont zich meestal wat te blij met alle vondsten die hij doet.

Van een eenvoudige sprookje is heel goed een postmodern knutselwerkje te fröbelen, door er van alles bij te halen. Dat bewijst dit fraai vormgegeven boekje. Maar daardoor blijft er aan verhaal dus vrijwel niets over, en dat is tamelijk dodelijk.