Rose Garden ~ Maeve Brennan

Ik ken geen onbarmhartiger lezen dan lezen in het openbaar vervoer. Het liefst lees ik natuurlijk gewoon thuis. Ontspannen achterover. Helaas lenen lang alle teksten zich niet om in volledige ontspanning gelezen te worden.

Daaronder was dit deze verzameling van de oorspronkelijk Ierse auteur Maeve Brennan [1917 – 1993]. Al minstens een jaar lag dit boek op mijn nachtkastje, en hoogstens eens in de zoveel weken lukte het me om een verhaal ervan uit te lezen. Veel vaker haakte ik al na een halve pagina af.

Zoals normaal is met boeken die iets ontoegankelijks houden, heb ik het op een gegeven moment meegenomen op een treinreis. Er is namelijk iets aan het lezen in de trein dat me scherp maakt. Ik moet mijn omgeving uitbannen, door me volledig te concentreren op het boek. En door die intense concentratie wordt vaak heel veel duidelijk.

Ik begreep daardoor dat mijn voornaamste bezwaar tegen Maeve Brennan is dat ze telkens in éen tempo schrijft, waardoor het lijkt of haar verhalen op gletschersnelheid voorbijgaan.

Komt nog bij dat, zeker in de eerste helft van dit boek, haar onderwerpen me zelden boeiden.

Brennan trouwde ooit met de directeur van de New Yorker, wat haar niet in de weg zal hebben gezeten om in dat tijdschrift gepubliceerd te worden. Met deze St. Clair McKelway verhuisde ze naar een rijkeluisreservaat buiten de stad, dat prompt tot onderwerp werd in veel van haar korte verhalen.

Waar ik me doorgaan wel in vrouwenproblemen kan verplaatsen, viel het me moeilijk interesse te houden voor het getrut over de levens in die gouden kooitjes — met al die zelfopgelegde mores, en het gepronk tegenover de buren.

In deze bundel staan eenentwintig verhalen, waarvan me uiteindelijk twee konden boeien; omdat die over de jeugd van de schrijfster in het arme Ierland gingen. Twee verhalen is weinig.

Misschien volstaat het dan maar om te weten dat bijvoorbeeld Alice Munro zich door Maeve Brennan inspireren liet, en dit betere verhalen opleverde.

Maeve Brennan, The Rose Garden
Short stories
312 pagina’s
Counterpoint, 2000

[x]opgenomen in het dossier: New Yorker