Hazegrauw ~ Chelsea Quinn Yarbro
Twee aanleidingen waren er om dit boek toch maar eens te herlezen. De futielste reden was dat een auteur van wie de naam met een Y begint het schrijversalfabet bijna zou vervolmaken. De tweede reden was dat dit boek ondanks alle verhuizingen en onkruidgeschoffel al een kwart eeuw ongestoord ruimte inneemt in mijn boekenkast, en ik me afvroeg of dit wel terecht was.
Vrijwel alle andere SF die ik als tiener kocht, is allang in dozen verdwenen, zo niet het huis uit gebonjourd.
Is Hazegrauw ook nog feministische SF. Geschreven door vrouwen voor vrouwen, om de ruimte die het genre bood te gebruiken om te experimenteren met ideeën over bijvoorbeeld de samenleving, of anders wel over mannen.
En Yarbro toonde zich wat dit betreft geen lachebekje. Dit boek is een post-apocalyptische dystopie, waarin straling en gifdampen de vrouwen onvruchtbaar hebben gemaakt, de beschaving zoals wij die kennen verloren is gegaan, en overal bendes aan zwaar bewapenende piraten terreur zaaien.
Mannen… Je zou ze toch…
Dit boek speelt zich dan ook af zo omstreeks 2014.
Hazegrauw gaat over de winterse tocht van een man en een vrouw, reisgenoten ondanks alles, naar de veiligheid. Alleen is er nergens veiligheid, en biedt dit boek slechts enkele adempauzes. Overal zijn piraten, nergens leeft nog een normaal mens.
Chelsea Quinn Yarbro publiceerde de laatste jaren zo’n zes boeken per jaar, zo vernam ik uit het Wikipedia-lemma aan haar gewijd. En het was bij het lezen van dit boek niet moeilijk te begrijpen hoe zij zo fabrieksmatig tekst kan produceren. Zo zit totaal geen ontwikkeling in het verhaal. Nu goed, een reis kan ook eindeloos worden voortgezet. Bovendien heeft Yarbro de neiging niets te verzwijgen, of aan de goede verstaander over te laten. Dat maakt fijn lezen, in een boek waarin alles kapot is, of anders wel kapot wordt gemaakt.
RSS feeds