Where I’m Calling From ~ Raymond Carver
Zevenendertig verhalen telt dit boek, zevenendertig dagen had ik daarom uitgetrokken om het lezen. Maar het ging me wat sneller af. Lang niet elk verhaal van Carver was krachtig genoeg om op zichzelf te staan, zo’n dag.
Sterker nog, ik denk dat heel weinig van wat hij schreef voor de bundel Cathedral, uit 1984, de magie heeft die kortverhalen zo mooi maken.
Het kan wel zijn dat ik Raymond Carver [1938 – 1988] al kapotgelezen heb, in de jaren tachtig. Mijn belangstelling voor dat oeuvre wakkerde daarna nog éen keer aan, door de film Short Cuts, begin jaren negentig — er stak nog een bioscoopkaartje uit die tijd als bladwijzer in dit boek — maar de liefde doofde toen snel weer uit.
Te veel verhalen van Carver lijken op elkaar; wat mede komt door zijn minimalisme. Te veel zijn te doordesemd van drank, van vergelijkbare problemen, en van mislukte relaties. En van eindeloos langs elkaar heen praten ook. Maar zodra ellende niet meer dan een variatie op een al bekend thema lijkt, komt daar nauwelijks meer iets van over.
Where I’m Calling From is een bloemlezing van het betere uit het oeuvre, aangevuld met zeven nieuwe verhalen. Het boek opent met een van de beste verhalen die Carver ooit schreef. ‘Nobody said anything’. En misschien valt me nu pas op dat dit zo goed is, omdat het over een jongen gaat; en niet over een volwassen vent met een drankprobleem en andere voorspelbare moeilijkheden.
Na die veelbelovende start duurde vijftien titels voor ik weer iets bijzonders las. Het verhaal ‘Why Don’t You Dance’. Dat terecht door Paris Review gebloemleesd werd, en een directe aanleiding was om nog eens naar Carver terug te keren.
Vervolgens was het weer honderdvijftig pagina’s doorbijten.
Vanaf pagina 332, en het verhaal ‘Feathers’ werd het weer goed. Sterker nog, gerekend naar de laatste 200 bladzijden was dit een indrukwekkend boek.
Deze bundel is daarmee dus te dik voor het type verhalen dat er in opgenomen werd. More was less.
RSS feeds