World According to ~ Mimi Smartypants
Toen weblogs nog niet eens weblogs heetten, was er op internet al een grote groep mensen actief die over hun dagelijkse beslommeringen schreven. Velen daarvan gingen hiervoor in 1999 het platform Livejournal gebruiken, omdat publiceren daarmee zo veel makkelijker werd. Onder hen was ene Mimi Smartypants. Een jonge, nogal chaotische vrouw uit Chicago, met een absurd gevoel voor humor.
Ik lees Mimi’s geestige dagboekfragmenten al zolang online dat me ontschoten is wanneer, of waardoor, ik er kennis mee maakte. Dat moet wel al in 1999 zijn geweest, of op zijn laatst in 2000. En daardoor wilde ik nooit aan dit boek; omdat me bekend was dat het niet meer dan een bloemlezing bood van het beste wat Mimi Smartypants de eerste jaren geschreven had.
Ondertussen zijn er meer dan vijf jaar verstreken. Mimi is nog steeds actief online. En ze heeft inmiddels een dochter. Nora. En omdat ik haar tegenwoordig misschien wel het liefst lees om wat ze over Nora schrijft — doordat haar humor daarbij nog een extra lading heeft — werd het toch eens tijd de verhalen uit haar beginperiode in boekvorm te lezen.
Dit maakte zeer vrolijk.
Goed aan Mimi Smartypants’ dagelijkse beslommeringen is dat ze niet echt geloven kan inmiddels volwassen te zijn geworden, een verantwoordelijke baan bij een uitgever te hebben, en een hypotheek. Daar is ze toch veel te onhandig voor?
Maar ze is niet alleen onhandig.
June 9
You know these little capsules that you put in warm water and a foam animal emerges? Do you? Well, get some. And do them inside your mouth, with beer. This was great fun recently, at a bar with Kat I had one in my mouth, almost finished exploding, when a guy sat down near us and said, “Hi” in that I’m-going-to-chat-you-up way. I held up a finger to say, “Wait a minute,” leaned over the bar, and spat a foam brontosaurus onto the bar top. He didn’t stay long. It was beautiful.
Wie bovenstaand citaat opzoekt online, zal zien dat Mimi dat in april 2001 schreef. Maar in het boek zijn willekeurige data boven de stukjes geplakt. Het lijkt anderhalf jaar te beslaan, waar er in werkelijkheid uit materiaal van vier jaar is gekozen.
Dit doet er niet zo toe. Want ook al biedt dit boek misschien een bloemlezing, de gemaakte keuzen pakken heel goed uit; en de fragmenten versterken elkaar. Ik moest regelmatig hardop lachen; wat me bij het lezen normaal nauwelijks overkomt.
Also, those glamour jobs at name-brand magazines are just about impossible to come by, being mostly reserved for either nepotism purposes or trust-fund babies who can afford a year or two of an unpaid internship, and the people I know professionally usually work on scientific or technical journals, or in various industry throwaways about computers or travel, or on in-flight magazines, or at hard-to-mention-socially publishing houses-like the acquaintance of mine who got a job at a publisher of third- or fourth-tier “men’s magazines.” One of the titles in their catalog was something called Forced Enema. Personally I would have taken great pride in being tapped as the editor of Forced Enema but he did not.
Nee, deze past mooi op het amper gevulde plankje met boeken waar ik erg vrolijk van kan worden.
RSS feeds