Utopisten ~ Louise O. Fresco
Ze wilde geen actuele politieke roman schrijven, zo meldt Louise Fresco achterin dit boek. Maar enkele ontwikkelingen in Nederland en Europa achterhaalden haar, tot eigen verbazing.
Dit schreef ze in 2007. En een jaar later kwam daar nog de affaire Duyvendak overheen. Toen moest een progressief Kamerlid aftreden om onthullingen die hij zelf had gedaan over zijn tijd als activist.
In de roman De utopisten is de hoofdpersoon weliswaar geen Kamerlid, maar staatssecretaris namens een progressieve partij. En de onthullingen over zijn activistenverleden kwamen van een ander; wat minder grappig is. Maar de parallellen tussen de verzonnen affaire en de echte van het jaar daarop zijn opvallend.
En eerlijk gezegd had ik op zulke toevalligheden gehoopt. Louise Fresco is een landbouwwetenschapper, die onder meer voor de VN heeft gewerkt. Zo ze niet weet hoe de politiek werkt, dan heeft ze toch tal van politici en politiek gekleurde werkgroepen van dichtbij meegemaakt. Dus zelfs door een boek over een denkbeeldig Nederland te schrijven, ontkwam ze er niet aan om iets van haar ideeën te laten doorschemeren over hoe de politiek hier bezig is.
Waarheden zijn ook te liegen; zelfs al door enkel onderliggende patronen te beschrijven.
Toch heeft Fresco gelijk, en is dit geen boek over actuele politiek, maar een roman over een generatie die ooit idealen had, en toen ouder werd. En daarover had het ook een boeiend boek kunnen zijn. Al de ingrediënten ervoor zijn aanwezig. Ik vond alleen een aantal keuzes van de auteur nogal merkwaardig. En vraag ik me nu af of die een gebrek aan eindredactie laten zien, of gewoon puur uit onhandigheid voortkomen. Louise Fresco heeft nochtans meerdere romans gepubliceerd.
Zo begint het boek voor mij logisch gezien op pagina 153, wat rijkelijk laat is. De oud-activist, die zo onverwachts benoemd werd tot staatssecretaris, bezoekt dan voor het eerst zijn nieuwe werkplek op het ministerie.
Fresco laat het verhaal juist een avond daarvoor beginnen, als er een feestje thuis is over de benoeming. En ze propt daarbij veel te veel informatie over haar personages in de eerste tientallen pagina’s. Dat wringt, omdat het verhaal dan telkens stokt voor het begonnen is. En dit werkt niet omdat ik de personages dan nog niet heb zelfstandig heb zien bewegen, en dus geen enkele nieuwsgierigheid naar hen voel.
Na deze valse start kwam het eigenlijk niet meer goed, voor mij. Show, don’t tell, is toch een vrij elementaire vertelwet.
RSS feeds