Herinneringen aan mijn roomse jeugd ~ Mary McCarthy

De verhalen over haar jeugd zijn weleens gekleurd, zo geeft de Amerikaanse auteur Mary McCarthy [1912 – 1989] eerlijk toe in dit boek. Dat bracht het schrijven blijkbaar met zich mee, soms. Voor deze bundel er kwam moest zo’n verhaal het elders ook weleens eerst op eigen kracht redden.

In Herinneringen aan mijn roomse jeugd staan acht autobiografische verhalen bij elkaar. Maar opmerkelijker nog dan de verzameling, is het commentaar dat Mary McCarthy telkens bij zo’n vertelling geeft. Andere familieleden herinneren zich de gebeurtenissen ook regelmatig heel anders. Daardoor komt met de verhalen tegelijk ook de kritiek op de verhalen mee.

De ouders van Mary McCarthy stierven in 1918, tijdens de Spaanse-griepepidemie. De opvoeding van Mary, en haar drie broertjes werd daarop overgenomen door een oudoom. Deze deed dat opmerkelijk slecht, en onverbiddelijk streng. Mary McCarthy spreekt ergens het idee uit dat het geld wat er was verduisterd werd — in elk geval kwam het niet aan de kinderen ten goede.

Daarop namen de grootouders van moeders kant de zorg over. Al was er op dat moment ook al het onderwijs, in de eerste plaats door nonnen, om de opvoeding verder te tekenen.

Opmerkelijk aan dit boek is dat de toon zo licht blijft. Terwijl er objectief gesproken nogal wat vreselijk gebeurt, blijft Mary McCarthy daarover schrijven zonder het drama nog eens aan te zetten. Een kind neemt bijna alles wat het tegenkomt voor vanzelfsprekend aan. Het voegt zich. En pas later ontstaat, door vergelijkingen te trekken, oog voor waarin de eigen jeugd bijzonder was.

Evenmin is ze mild over zichzelf.

Is er ook nog het geloof, dat de volwassen in het leven van Mary McCarthy regelmatig gebruiken om hun daden te motiveren. Terwijl de schrijfster zich nu juist van het katholicisme afkeert, in de loop van het boek.

Mary McCarthy, Herinneringen aan mijn roomse jeugd
243 pagina’s
De Arbeiderspers 1986, oorspronkelijk 1966
privé-domein nr. 1

[x]opgenomen in het dossier: privé-domein