Interrogative Mind ~ Padgett Powell

Als in een boek werkelijk iedere zin eindigt op een vraagteken, levert dat dan nog iets op dat aardig om te lezen is? Of valt zo’n uitgave allereerst onder de categorie taalspelen, zoals we in het Nederland het ‘Opperlans’ kennen? Ofwel, is dat vraagteken steeds niet gewoon een gimmick,die allereerst leuk was voor de maker?

Al te veel vragen vooraf zijn alleen wat dom, niet? Bovendien, had dit boek me ooit geïnteresseerd als The Interrogative Mind niet het fraaie kaft had gekregen dat het nu heeft? Had ik het ooit wel zo snel aangeschaft, als niet een webwinkel het heel voordelig in de nieuwjaarsaanbieding had gedaan?

En, hoewel vrijwel iedereen lovend over deze uitgave schreef, vertelt lof mij toch doorgaans niets?

Toch, er waren juist vooroordelen over dit boek, door de recensies, want, is er ergerlijker gezelschap dan iemand die niet ophoudt met het stellen van vragen? Helemaal als dat intieme vragen worden? Of vragen die zo merkwaardige zijn dat ze je alleen al ontregelen omdat je gedwongen wordt in heel vreemde richtingen te denken?

Het is een truc die kleine kinderen al kennen natuurlijk, als ze onmogelijke vragen stellen in de trant van: ben je liever doof, of blind? Want, wie wil daar nu over nadenken?

Maar Powell’s boek riep zo veel ergernis niet op, en groeide er tijden het lezen zelfs niet iets van bewondering voor de vele registers die hij wist bespelen? Alleen ontstond over de helft van The Interrogative Mind het probleem: hoe is zoiets nog een beetje aardig te bespreken?

Was er bijvoorbeeld wel iets aan verhaal te destilleren aan al die schijnbaar willekeurige passages van het boek? Of waren er hoogstens wat constanten aan te wijzen, zoals dat Powell heel vaak op de cultuur rond de penis terugkomt; en de commercials die claimen dat deel van de man beter te laten werken?

Padgett Powell, The Interrogative Mind
A Novel?
164 pagina’s
Profile Books, 2010

[x]opgenomen in het dossier: mooie kaften