Jaar uit het leven van een gevoelseconoom ~ Henriëtte Prast
Wat was er de extra waarde van om dit boek in twaalf hoofdstukken op te delen, die als titel de naam van een maand te geven, en dit geheel dan een jaar uit het leven van te noemen?
Omdat een bundel met columns weer zo’n bundel met columns is? Dat soort boeken hebben anders wel het voordeel dat een bepaald onderwerp later nog simpel op titel is terug te vinden.
Ik bedoel, ga op boeklog in de rechterkolom naar het menu ‘op maand’, click op een willekeurige maandnaam, en krijg dan een maandoverzicht vol verwijzingen naar losse boeklogjes. Daar dan als titel ‘een maand uit mijn leven’ boven zetten lijkt me nogal leugenachtig. Ik doe ook heel wat andere dingen dan lezen, of schrijven.
Als bundel met aaneengeschreven columns biedt dit boek overigens wel het vermaak dat alle economen bieden als ze een beetje kunnen schrijven.
Ze zijn goed als ze een actuele ontwikkeling in een nieuw licht kunnen plaatsen door net even anders naar te kijken, met kennis uit hun vakgebied.
En ze zijn wat overbodig als ze zaken uit gaan leggen die elk ontwikkeld mens zich al heeft eigen gemaakt. Wat dit betreft ontbreekt er gewoon een klasse boeken tussen het werk van de mensen die voor een breed publiek schrijven — zoals Prast in deze bundel doet — en de technische artikelen uit de wetenschappelijke tijdschriften. Maar dit geldt niet alleen voor economie als onderwerp. Over statistiek zou ook veel interessanter te schrijven zijn dan nu meestal gebeurt.
Voornaamste feiten die ik uit dit boek opdeed? Nederlanders hebben een geringer arbeidsethos dan de bevolking in alle andere landen, volgens een studie die Prast aanhaalt, en verder niet becommentarieert. Waarbij ik dan denk, dat zeggen ze alleen maar. Meet nu eens op uitkomst. En misschien blijkt Nederland wel het enige land te zijn waar het geen taboe is om te zeggen werk niet zo belangrijk te vinden.
Ook het endownment-effect was nieuw voor me, hoewel ik het eigenlijk wel kende. Het is veel moeilijker om afstand te doen van iets dat je in gedachten al toebehoort, dan om extra’s toe te voegen aan dat wat je krijgt. Als voorbeeld gebruikt Prast twee pizza’s. Waarbij de mensen die met een kale Pizza Margherita beginnen voor de keuze gesteld veel minder extra beleg namen, dan mensen die met een te rijk belegde pizza bereid waren om afstand te doen van het lekkers.
Het endownment-effect geldt alleen ook voor boeken, merk ik nu. Voor de keuze gesteld, wil ik altijd alles wat me beloofd is. Dus schuurt het, als een boek minder rijk uitpakt.
RSS feeds