Verder alles goed ~ Nico Dijkshoorn

Ver voor Nico Dijkshoorn bekend werd van radio en televisie had hij het online weleens aan de stok met een dierenarts. Die heet namelijk ook Nico Dijkshoorn. En deze man vond het erg vervelend dat hij telkens werd aangesproken op de ‘vunzige’ opinies en columns van zijn naamgenoot. 1

Ik was altijd benieuwd hoe die andere man het succes had verteerd dat Nico Dijkshoorn de laatste jaren oogste. Om daarbij te ontdekken dat ook de dierenarts een bekende Nederlander aan het worden is van het C-garnituur. Hij zit weleens in een leuterprogramma op televisie als huisdierexpert.

Een fraaie vlucht naar voren.

Nico Dijkshoorn de schrijver en ik gaan kortom al een lange tijd terug. Ik las hem al, online, toen hij slechts een handjevol lezers had. Zijn toon is me bekend, want die bleef onveranderd; of is tegenwoordig hoogstens iets gedempt. En dat geluid vermoeit inmiddels gauw. Dijkshoorn blijft allereerst een schrijver van ontregelende zinnetjes, die maar zelden een hele paragraaf op dat niveau haalt, laat staan een hele tekst. Dijkshoorn heeft de makke dat hij nog altijd geen maat kan houden, dat hij zijn ideetjes te vaak net te lang uitmelkt.

In columns éen of twee keer in de week is een dosis Dijkshoorn daarom nog goed te verteren, en niet zelden zelfs leuk. Maar een heel boek van hem zou ik niet snel kopen. Dan wordt die tofheid van hem, of dat zo makkelijk oplaaiende verongelijkte en jennerige Amsterdamse toontje al gauw vervelend.

En dan schrijft hij het Boekenweekessay 2012, dat blijkbaar opnieuw weer geen essay mocht zijn. In plaats daarvan krijgt de lezer een bundel met brieven en kattebelletjes voorgezet, van het fictieve personage Scheut.

De Boekenweek heeft dit jaar als thema vriendschap en andere ongemakken. De aangezochte auteur van het essay behandelt dus diverse soorten vriendschap op zijn manier. Variërend van brieven aan diverse mensen die daarin op verongelijkte toon de waarheid krijgen opgezegd, tot surrealistische briefjes aan een Leidse slager, of een buurman die op een huisdier past. Ook staan er dan nog ontroerende epistels in aan een bijna volwassen dochter.

Vooral die laatste brieven leverden nieuwe variaties op binnen het voor mij grotendeels wat voorspelbare idioom van Dijkshoorn. Waar in het geheel niets op tegen is, maar waar verzameld ook zo weinig voor spreekt. Variaties zijn het, op dezelfde twee akkoorden.

Nico Dijkshoorn, Verder alles goed
62 pagina’s
Stichting CPNB, 2012

1. Google bijvoorbeeld op Doordevil om dat oude werk terug te lezen. [↩]

[x]opgenomen in het dossier: boekenweek