Man Who Ate Everything ~ Jeffrey Steingarten

► door: A.IJ. van den Berg

Ik bewonder de grote consequentheid waarmee eetschrijver Jeffrey Steingarten voor zijn werk recepten uitprobeerde. Daar zat steevast systematiek achter, en een grote verbetenheid. Tegelijk was er ook medelijden voor mevrouw Steingarten, die immer weer mee moest proeven.

Dus dan stond de keuken thuis weer vol met walmende pannen, om te bepalen welk mengsel van dierlijk vet of olie de beste friet zou opleveren.

En ging het paar eens op reis, dan kon dat best naar de Elzas zijn. Waar er dan tijdenlang drie keer per dag buiten de deur zuurkool werd gegeten; om zo achter het beste recept te komen voor de choucroute.

Maar teksten worden al gauw interessant als daar de passie van de auteur uit klinkt. Zelfs al lijkt de passie bij Steingarten dan zo makkelijk richting monomanie te neigen. Punt wordt dan dat The Man Who Ate Everything een bundel is, van stukken die eerder verschenen in bladen als de Amerikaanse Vogue. Steingarten’s manie voor iets duurde altijd slechts even. Om dan alweer vlot ingewisseld te worden voor een nieuwe schijnbare obsessie.

Bovendien redt humor de schrijver van een al te fanatieke verbetenheid.

Voor eetschrijvers geldt dan wel nog een zwaardere eis dan ik al stel aan de doorsnee auteur. Hun boeken moeten niet alleen plezier geven bij het lezen. Ik moet er liefst ook hongerig van worden. Of er desnoods zin van krijgen om te koken.

En Steingarten is er heel goed in om zijn obsessies ook even die van de lezer te maken; en dat zelfs voor langer dan de duur van het artikel. Als hij om het perfecte zuurdesemdeeg zoekt om brood mee te maken, en dit een tijd niet zo goed gaat, is dat een queeste die tot medeleven oproept; en de vraag hoe ik dat probleem zou aanpakken. Terwijl goed brood toch ook overal te koop is.

Maar hij is grondig. En dat alleen al wekt vertrouwen.

Want als ook Steingarten eens op dieet gaat — in zijn geval de Montignac-rage volgend uit de jaren negentig — schrijft hij toch dat nogal wat mensen echt niet gezonder worden door goed op hun eten te laten. Sommige pillen worden wel degelijk met reden voorgeschreven. Waarmee de auteur dus terloops even miljarden aan overheidscampagnes voor gezonder leven als weggegooid geld benoemt.

En daarmee voldoet Jeffrey Steingarten dus bijna perfect aan de receptuur die ik in mijn hoofd heb van wat goed schrijven is. Niet alleen moet een auteur me vermaken, en wijzer maken. Liefst dient hij of zij tegelijk ook wat wijsheden van anderen te ontmaskeren als fout, of als in elk geval toch overdreven zeker.