War Comes Home ~ ACLU

► door: A.IJ. van den Berg

Britse en Nederlandse militairen waren slecht te spreken over de Amerikaanse soldaten waarmee ze samenwerkten in Afghanistan en Irak. Die waren doorgaans veel te intimiderend aanwezig in het contact met de lokale bevolking. Altijd en eeuwig met een zonnebril op. Veel te zwaar bewapend ook. Als ze al de moeite namen om uit hun gepantserde voertuigen te stappen.

Dezer dagen heeft het Amerikaanse leger dan weer grote kritiek op politiemachten in de VS. Want die doen alles wat zij ook deden, en richten daarbij bovendien ook nog telkens hun opvallend zware wapens op mensen van wie geen enkel gevaar te duchten is.

Want het kan altijd erger.

Soldaten mogen hun wapens alleen richten voor ze op het punt van schieten staan; om problemen te voorkomen.

Het Pentagon is alleen sinds begin deze eeuw bezig om afgeschreven legermateriaal te verdelen onder de lokale politiekorpsen in de VS. Dit betekent onder meer dat het achterlijkste boerengat ineens over een eigen tank kan beschikken; als het heeft aangegeven te vrezen dat terroristen het jaarlijkse pompoenenfeest zullen verstoren. [SLYT]

Training van het politiepersoneel blijft vervolgens uit om verantwoord om te gaan met die tanks, of al die zware wagens gemaakt om bermbommen te weerstaan.

Wel lijkt elk Amerikaans politiekorps ineens te beschikken over een eigen Special Weapons and Tactics (SWAT) team — dat zijn arrestatieteams die grof geweld kunnen inzetten. Opgericht oorspronkelijk om onmogelijke problemen op te lossen, zoals gijzelingen.

Tegenwoordig is alleen de trieste standaard dat SWAT-teams ook al ingezet worden bij simpele huiszoekingszaken. Helemaal als iemand daarbij van drugsbezit wordt verdacht.

De American Civil Liberties Union [ACLU] stelde mede hierom een rapport op. Dat probeert vast te leggen hoe veel vaker extreem politiegeweld voorkomt in de VS, vergeleken met de periode voor 9/11.

Ondertussen werd overigens al duidelijk dat ACLU noodgedwongen aan de voorzichtige kant is gebleven. Harde cijfers over hoeveel Amerikanen de politie doodschiet elk jaar, zijn er namelijk niet. Laat staan dat iemand weten kan hoeveel onschuldige mensen er worden doodgeknald. Schrijnende anekdotes staan er alleen volop in deze studie, over vergissingen begaan door een overheid zonder benul.

Mijn verstand schiet alleen fundamenteel te kort om de agressie te kunnen begrijpen van de Amerikaanse cultuur.

Terwijl de nieuwsmedia dezer dagen telkens oorlogsbeelden tonen uit Ferguson — waar de politie op een kleuter lijkt die speelt met een handgranaat — brengen dezelfde media ook tal van opinies, over wat er nu werkelijk speelt in deze voorstad van St. Louis, Missouri.

Onderhuids racisme wordt daarbij telkens genoemd; of het gegeven dat door de slechte economie voor laaggeschoolden zo veel steden geen gemengde bevolking meer hebben, en segregeren.

Ik denk dat het nog veel dieper zit. Er moet veel angst heersen, wil een land, en iedereen in dat land, zich zo bovenmatig bewapenen. Maar waar komt die blijvende onzekerheid toch weg?

Dat al die angst geëxploiteerd wordt door politici is dan weer geen raadsel; want dat lijkt me overduidelijk zichtbaar.