Nieuwe fiets ~ Dirk Jan Roeleven
Hoe interessant is het om een reisboek te lezen waarin het avontuur voor het grootste deel voortkomt uit de onnozelheid van de auteur, en een tergend gebrek aan voorbereiding?
Schrijfstijl vergoelijkt dan blijkbaar veel. Want ik heb De nieuwe fiets van journalist en programmamaker Dirk Jan Roeleven met plezier gelezen. Terwijl hij toch echt vrijwel alle problemen die langskomen in het boek over zichzelf wist af te roepen.
Had hij maar niet vrijwel ongetraind in de maand mei al vanuit Noord-Italië op de fiets terug naar Amsterdam willen rijden. Het weer kan nog erg grillig zijn dan. Regen is te verwachten, of erger nog. Regen wordt bovendien extra nat voor wie op een fiets zonder spatborden gaat rijden. Water komt dan van boven en van onder.
Die roodzwarte fiets was naakt alleen zo mooi…
Roeleven wilde de schoonheid van zijn nieuwe aankoop al niet eens bederven door er tasjes aan te gaan hangen — daardoor reisde hij de hele tijd met een rugzak op. En die ging wegen.
Al die zo fanatiek nageleefde stijlregels zijn alleen zo verschrikkelijk onnozel. Ik kan iemand namelijk niet bijster intelligent vinden die bij slecht weer toch op een zo oncomfortabel mogelijke manier uit fietsen gaat. Om daarbij dan ook nog te menen dit stijlvol te doen. Zoals het hoort zelfs.
De nieuwe fiets draait ook al om een nogal romantisch gegeven. Want ooit, veertien jaar eerder, werd de fietsvakantie van Dirk Jan Roeleven gered door een fietsenmaker die in het midden van niets leek te zetelen. Dankbaar bezwoer hij daarop ooit terug nog eens te keren. Om dan daar een stalen racefiets te zullen kopen zoals die daar in dat zaakje gemaakt werden. Een echte Cucchietti. Die vanzelfsprekend met Campagnolo moest worden afgemonteerd.
Aldus geschiedde. In 2008. En Dirk Jan Roeleven reed zijn aankoop toen meteen ook naar huis. Al bleek meteen al dat hij iets te lichtvaardig gedacht over de mogelijke route daarbij. De hoge Alpenpassen die wel even bedwongen zouden worden, waren allemaal nog dicht, om het seizoen en de sneeuw.
Het slechte weer tijdens de reis naar Nederland maakte wel dat Roeleven nogal wat woorden wijdde aan hoe het was om onderweg te zijn — uitzonderlijk in dit genre aan boeken.
Kreeg ik alleen toch het idee dat de heroïek van alle zelfgezochte ontbering wat zwaar aangezet werd door de associaties die Roeleven legde tussen deze tocht, en enkele onverwacht jonge doden in zijn leven. Zoals zijn vader. Hij reed daar toch maar, levender dan ooit. Zij die hem ontvielen, konden dat niet.
Tegelijk werkte deze stijlgreep wel. Terwijl ik dit boek blijkbaar kapot kan analyseren door het te ontleden, bracht het, zoals gemeld, nu net wel leesgenot.
En ik denk dat Roeleven veel te vergeven valt, omdat hij er goed in slaagde om iets van de roes over te brengen die een fietsreis ook is. Vrijwel niemand die de reiziger onderweg ontmoet, zal begrijpen waarom iemand nu net op de fiets van A naar B wil gaan, een oneindig eind weg. Slechts een enkeling zal iets van bewondering voelen voor zo’n eenzame voorbijganger. Toch weet deze zeker dat met zo moet. Op de fiets. Ondanks alles wat dit brengt aan weer en verkeer en ergernis.
Dirk Jan Roeleven, De nieuwe fiets
Villar San Constanzo – Amsterdam, 1247 km
221 pagina’s
L.J. Veen, 2009
[x]opgenomen in het dossier: te fietsen
RSS feeds
Erik Scheffers op 12 januari 2018 @ 23:35:12
Hoi Arjen, aangezien jij ook van fietsverhalen houdt, maak ik van de gelegenheid gebruik om 2 geweldige fietsverhalen aan te bevelen: Heinz Helfgen: “Ich radle um die Welt”, zie mijn bespreking http://erikleest.blogspot.nl/2014/11/heinz-helfgen-ich-radle-um-die-welt.html. En verder het boek van Barbara Savage: “Miles from nowhere”, http://erikleest.blogspot.nl/2014/08/barbara-savage-miles-from-nowhere.html. Ik ben er vrij zeker van dat jij deze boeken wel zult waarderen. Groetjes, Erik