This Road I Ride ~ Juliana Buhring

Eén van de records voor de snelste reis om de wereld op de fiets staat inmiddels op 78 dagen 14 uur en 40 minuten, en is van Mark Beaumont. Deze Schot deed dat overigens precies zoals ik cynisch voorspelde in een boeklogje over een ouder record van hem. Begeleid door een heel team in een camper op vrijwel elke meter onderweg. Wat die recordpoging ook meteen vrijwel geheel oninteressant maakt.

Een man die elke dag enkel hoefde te fietsen, fietste iedere dag een heel eind. Tot hij weer terug was bij het punt van vertrek.

Aan dat zo snel mogelijk rond de wereld fietsen, kleeft toch al iets sterk kunstmatigs. Er liggen namelijk oceanen tussen de continenten. Van A weer helemaal naar A fietsen kan helemaal niet zonder truc. Dus worden er gedeelten van de reis gevlogen. En die tijd in de lucht telde lang niet eens mee aan de totale reistijd.

Het Guinnes Book of Records hanteert de stelregel dat er een minimum aantal kilometers gereden moest zijn, 28970 namelijk, en dat de fietsreiziger daarbij minstens twee punten hoort te passeren die precies aan weerszijden van de aardbol liggen. Daarom voeren al die recordpogingen door Portugal en Nieuw-Zeeland.

Juliana Buhring [1981] vertrok in de zomer van 2012 uit Napels voor haar recordpoging om de wereld solo zo snel als kon rond te fietsen. Fietservaring had ze amper. Getraind had ze slechts een maand of acht. En geld voor de poging was er al evenmin.

Bovendien reed ze op een pure racefiets, met lichte carbonwielen die eigenlijk alleen geschikt zijn voor ritjes op goed asfalt in de zomer.

Maar belangrijker nog was dat het haar bij start amper uitmaakte of ze terug zou keren of niet. Juliana Buhring was diep in rouw om de dood van een geliefde anderhalf daarvoor. Roer en richting had ze nog altijd niet in haar leven. Wat dan weer mede kwam haar sterk van het normale patroon afwijkende jeugd.

Juliana groeide op binnen de sekte Children of God, en heeft een vader die sterk geloofde in het verspreiden van een beperkt soort liefde, en daardoor achttien kinderen verwekte bij diverse vrouwen; zonder zich ooit om hen te bekommeren. Haar moeder vertrok toen ze vier was, waarna ze zeker tien jaar duurde voor elkaar weer een keer zagen. Talloze malen verhuisde ze, van continent naar continent; daarbij geheel afhankelijk zijnd van de goedertierenheid van anderen.

Ze was al 23 voor ze uit deze kleine kring ontsnappen kon. Om daarop in een wereld terecht te komen waarin niets in haar opvoeding haar op had voorbereid.

Dus is dit boek over deze recordpoging om zo snel mogelijk om de wereld te fietsen, meer nog een verhaal over wilskracht, en trouwens van blinde daadkracht ook, dan éen over wat er nu sportief bij komt kijken om elke dag meer dan 220 kilometer te rijden gemiddeld, zoals zij uiteindelijk deed.

En, zoals voor vrijwel alle boeken over fietsreizen geldt, beschrijft ook deze auteur nooit hoe het is om ergens te rijden. Haar reisverhaal hangt geheel op de momenten als het onmogelijk is geworden om verder te rijden, door tegenwind, pech, lichamelijke problemen, omdat de dag om is, of gewoon omdat er ergens geen infrastructuur ligt om op door te kunnen fietsen.

This Road I Ride heeft een gelukkig einde. Juliana Buhring reed uiteindelijk de aarde rond, door negentien landen, in 152 dagen. Op dat moment sneller dan welke mens ooit eerder presteerde. En dit boek vertelt hoe zij haar eigen leven daarmee redde. Ze kon toch iets. In de jaren daarop bleek ze bovendien éen van de beste vrouwelijke lange-afstandsfietsers te zijn in de wereld toen ze aan uithoudingsproeven ging deelnemen.

Haar boek komt met de simpele boodschap dat wij mensen tot veel meer in staat zijn dan we denken. Al zal dit doorgaans pas blijken in een situatie die extreem lijkt. Mens, durf te falen, zo luidt de wijsheid daarop.

En hoewel ik begrijpen kan dat dit boek nogal aanslaat bij andere vrouwen, en helemaal de afstandsfietsers onder hen, was het voor mij op slechts éen niveau te lezen. Als een avonturenboek waarin de held nogal wat problemen te overwinnen had, uit heden en verleden.

Meeste aardigheid had ik nog aan Juliana Buhring’s overpeinzingen onderweg in het verhaal over wat haar tot buitenstaander maakte, altijd en overal. Over hoe wij buitenstaanders ons tot in het belachelijke moeten aanstellen om er bij te horen in de groep. En dat dan weten. En dit dan haten.

Juliana Buhring, This Road I Ride
Sometimes It Takes Losing Everything to Find Yourself
224 pagina’s
Little Brown UK, 2016

[x]opgenomen in het dossier: te fietsen