Zondagskind ~ Joris Moens
Waar is Joris Moens gebleven? Hij schreef drie romans in de jaren negentig, en was voor mij éen van de weinigen die toen debuteerde met echt potentieel. Die belofte blijft staan, maar moet nog worden ingelost.
Zondagskind was zijn tweede boek.
De hoofdpersoon noem ik voor het gemak hier maar even een holle man. Hij heeft mogelijkheden, maar komt er niet toe die te benutten. Ook al wordt er nog zo tegen hem geschreeuwd, ook al worden hem nog zo zachtjes verwijten gemaakt.
Het boek gaat over een arts in opleiding die in de tredmolen van het co-schappen lopen zit. Diensten van 48 uur zijn geen uitzondering, waardoor hij niet graag zelf de patiënt zou willen zijn die hem als dokter krijgt. En die oververmoeidheid klinkt door in de hele eerste helft van het boek, waardoor het nogal hallucinant is.
Verder vertelt het boek het verhaal van een liefde, waarbij de wijze waarop de hoofdpersoon ontspoort blijkbaar een indicatie is van hoe groot het allemaal was. Ook jaren na dato nog, terwijl hij maar ontkent dat zij bijzonder was.
Als leeservaring waren vooral de eerste hoofdstukken aardig, zeker de Céline-achtige manier waarop met afschuw en medelijden over patiënten wordt geschreven. Daarna loopt het verhaal wat me de schrijver weg, heb ik het idee. Ook heb ik vragen of de continuïteit van het verhaal op een aantal punten wel helemaal klopt.
Goed, heel aardig. Maar Moens zou beter kunnen, dat idee houd ik er toch aan over. Daar heeft hij genoeg humor en afstand voor; daartoe kan hij goed genoeg schrijven.
RSS feeds