Avonturen van Hillebillie Veen ~ Nanne Tepper
Dit boek verscheen oorspronkelijk in 1997 in kleine oplage; alleen bedoeld voor in Groningen. En ik heb het toen in handen gehad. In mijn herinnering had het toen een grijze omslag en was het fraai vormgegeven. Maar het boek zat in dichtgeseald plastic, net als alle overgebleven exemplaren op de plank. En dat ik het niet even kon inkijken, weerhield me van de aanschaf.
Dat ik dit allemaal zo goed onthouden heb, illustreert wat. Ik verwachtte toen nog iets van deze schrijver.
Ik was onder de indruk van Tepper’s debuutroman De eeuwige jachtvelden. Niet omdat die volmaakt zou zijn, maar omdat daaruit een belofte sprak. Maar zijn tweede roman uit 1998 – De vaders van de gedachte – zei me al veel minder. De laatste jaren las ik zijn columns over de muziekindustrie bij 3voor12 nog weleens, al was dat niet meer van harte.
Mijn verwachtingen waren daarom niet hoog toen het me uiteindelijk toch lukte De avonturen van Hillebillie Veen in handen te krijgen. Ook al was die Veen dan een interessante bijfiguur in de eerste roman, die voor mij zijn waarde blijft houden.
Misschien is dat de beste manier om een boek te benaderen — door alvast vooruit te lopen op de teleurstelling. Valt het altijd mee.
Maar dit boek is een bijna volmaakte novelle over een tienertijd in een provinciestadje, dat geheel doods is en desondanks onstuimig groeit. Over een eerste liefde gaat het, en opgroeien in de jaren zeventig. En de onvermijdelijke vlucht uiteindelijk naar een echte stad.
Het is een oerverhaal, en nog eens zo herkenbaar omdat het me zelf zo overkwam, bij wijze van spreken. Maar dat vind ik nu net eerder tegen een boek spreken dan voor. Andermans beschrijvingen over wat ik ook heb meegemaakt, zijn altijd net mis.
Nee, een paar maal weet Tepper heel goed die stille wanhoop van een middelbare schooltijd op te roepen door het daar juist niet over te hebben. Onder andere.
RSS feeds