Scoop ~ Evelyn Waugh

► door: A.IJ. van den Berg

Van de week zag ik Stephen Fry op de BBC vertellen waarom hij was opgehouden met de kolder van het programma Fry & Laurie. Scherts en parodie is meer iets voor jongere mensen, legde hij uit. De wereld begint er anders uit te zien zodra je de leeftijd krijgt van diegenen die je altijd belachelijk hebt gemaakt.

Omgekeerd vroeg ik me daarom af of diezelfde slijtage ook optreedt als het publiek ouder wordt. Want, daar lijkt het soms nogal op bij mij.

Zo moet ik over Scoop van Evelyn Waugh oordelen dat het boek totaal ongeschikt is om te worden herlezen, anders dan diens Brideshead Revisited.

Wel staan er twee dingen in Scoop die iedereen moet weten.

Het eerste is het zinnetje dat de gezwollen stijl neerzet waarin William Boot zijn rubriek schrijft over het leven op het land:

Feather-footed through the plashy fen passes the questing vole…

En van nut is verder nog de definitie waarin Waugh voor eeuwig het belang van de journalistiek vaststelde:

News is what a chap who doesn’t care much about anything wants to read. And it’s only news until he’s read it. After that it’s dead.

En daarmee houdt het wel op voor mij. Misschien dat de satire zo bij me aansloeg de eerste keer dat ik voor eeuwig de inhoud van dit boek onthoud, maar herlezen verveelde me. De enorme pretentie van journalisten dat alleen zij de polsslag van de tijd voelen kloppen, is ook geen nieuws voor mij.

Die valse pretentie toont de pers dag in dag uit.

Zo serieus is zij daarin, dat hun wederwaardigheden alleen daarom soms al grappig zijn. Maar misschien is dat het wel. Dat ik liever lach na even ergens over nagedacht te hebben, dan dat me steeds met kracht verteld wordt dat ik iets heel grappigs meemaak.

Enfin.