En de liefste dingen nog verder ~ Paul de Wispelaere
Onlangs bereikte me de vraag of ik nog weleens een echt boek las. Zo’n boek dat helemaal van kaft tot kaft reikt. Niet een bundel essays of verhalen; geen verzameling ditjes-en-datjes of vreemde wetenswaardigheden, maar iets geheel uit éen stuk.
Ik geef onmiddellijk toe, romans lijken nauwelijks voor te komen in mijn dieet. En al helemaal de romans die pretenderen meer te brengen dan genre-fictie. Het lijkt daarom alsof ik wat ben uitgekeken op de litteratuur.
Maar wat de bezoeker van dit boeklog nooit ziet, zijn de boeken die ik verveeld na een half uur ter zijde leg. Toevallig zijn daar wel heel wat romans onder.
De moeilijkheden van het genre worden namelijk nogal onderschat. Veel schrijvers zouden beter tot hun recht komen als ze zich op non-fictie zouden richten. Nogmaals een al overbekend verhaal vertellen, biedt zo weinig.
Neemt niet weg dat ik zo nu en dan wel een roman lees die me weer toont waartoe literaire fictie wel in staat is. Dit boek reikt op momenten zo ver, al is het strikt genomen geen boek dat van kaft tot kaft doorgaat, maar eentje opgebouwd uit fragmenten.
Bovendien stopt De Wispelaere nogal wat autobiografie zijn fictie. De hoofdpersoon uit dit boek gelijkt precies de man uit Het verkoolde alfabet, maar dat waren memoires toen, en dit is een roman.
En de hoofdpersoon van dit boek weet heel spoedig dood te gaan. Ik geef toe dat dit gegeven zo overtuigend werd uitgewerkt dat ik gespeurd heb of De Wispelaere niet inmiddels is overleden.
Maar wat is er dan prettig aan een boek waarin een oude man terugkijkt op zijn leven? Misschien wel het besef dat alles verandert, maar ook veel tijdens het leven hetzelfde blijft.
De troost die de aanwezigheid van vrouwen brengt…
RSS feeds