Voetnoot ~ F.B. Hotz
Is het alweer tijd om Hotz te herlezen? In 1997 verscheen zijn verzamelde werk in twee banden, nadat hij de P.C. Hooftprijs won. Dat maakt het niet heel moeilijk om te dateren wanneer ik hem voor het laatst gelezen heb.
Hotz is éen van de weinige schrijvers die op zo’n manier verhalen in het verleden kan plaatsen, dat de historicus in mij niet ogenblikkelijk protesteert. Integendeel.
Bovendien heeft hij werktuigbouwkunde gestudeerd, net als ik. En hij mislukte daarin, evenals ik. Toch geloof ik dat de manier waarop ingenieurs worden getraind te denken invloed op zijn schrijven heeft gehad. Al was het maar omdat hij het kleine maar tekenende technische detail niet schuwt, waar collega’s zich zo vaak blind tonen voor de wereld aan dingen die hen omringt.
Waar Hotz ook erg goed in was, is sfeer. En mij blijkt bij het herlezen van de novelle De voetnoot dat ik sfeer heel goed onthoud. In tegenstelling tot plot. Thrillertjes als die van Dick Francis zijn straffeloos weer op te pakken, en lijken na tien jaar bijna als nieuw. Met goede literatuur is dat lang niet altijd zo.
Ik herinnerde me te veel van dit verhaal om het onbevangen te herlezen. Al viel me wel weer op hoe weinig de schrijver nodig heeft om de vrouwelijke hoofdpersoon als raar mens af te schilderen. Dat lukt alleen al door van haar een bijfiguur in het verhaal te maken, bijvoorbeeld.
Prachtig is ook hoe Hotz heel terloops de technische redenen weet te geven achter dat beruchte treinongeluk bij De Vink.
Toch moest zijn werk voorlopig nog maar even dieper rijpen, in mijn kast.
RSS feeds