In het land der blinden ~ Willem Oltmans
Het eerste deel van twee is dit, van Willem Oltmans’ memoires. Het vervolg heet …Is eenoog koning. En ik zal het niet lezen. De lust is me vergaan.
Dat komt door een schofferend gebrek aan eindredactie op dit boek. De hoofdstukken hierin lijken me voornamelijk te bestaan uit artikelen die al eens elders verschenen, misschien zelfs wel voor een heel andere reden. Dus begint zijn levensverhaal steeds weer opnieuw.
Dit boek lezen is nog erger dan een Echternacher processie meemaken. De voortgang is eens niet drie passen vooruit, twee weer terug. Nee, telkens als een hoofdstuk uit is, komt het een eindje verderop net even anders weer zo terug.
Die echt stuitende belediging van mijn intelligentie als lezer was me op een gegeven moment te veel. Ik smeet het boek weg, om het niet meer op te rapen.
En toch was dat jammer, omdat het me wel intrigeerde wat Oltmans te zeggen had. Eindelijk werden me de redenen in detail duidelijk achter het waarom hij voor de Nederlandse politiek zolang persona non grata was. Dat die redenen dan ook nog erg onnozel blijken, maakt het nog stuitender hoe Oltmans altijd is tegengewerkt in zijn werk.
Hij had eens kritiek, en waagde het zelf na te denken over het Nederlandse buitenlandbeleid. En dat mocht niet. Tegenstanders van de dekolonialisering hebben het nooit kunnen zetten dat Oltmans niet zo blind patriottisch was als zij.
Niets was het, waardoor een normaal leven gefnuikt moest worden.
Maar mede daardoor kon hij met reden signaleren dat het niet per se de politici zijn die het beleid bepalen.
Jammer dat hij dood is. Ik las de beschouwinkjes op zijn website graag.
RSS feeds