Kersebloed ~ Charlotte Mutsaers

Taal is in zijn eentje in staat om zwaarte op een heldere en lichte wijze zichtbaar te maken. Dat schrijft Charlotte Mutsaers in dit boek, als ze uitlegt wat goede schrijvers vermogen.

Nu zit ik verlegen om een goede beschrijving van deze bundel artikelen van zo’n verschillende aard. En moest ik Mutsaers woorden dan maar parafraseren.

Het is bij alles zo prettig licht, dit boek. En er staat zo veel in. Daarom moet ik het eens in de zoveel jaren herlezen. Altijd verbaast het me dan telkens weer dat Mutsaers de kleindochter is van ingenieur Lely. Merkwaardig dat mijn geheugen wel een kern van haar meer abstracte waarnemingen vasthoudt, maar niet dat ze ook een mening heeft over de Zuiderzeewerken.

Toch beschrijft ze daarmee tamelijk dodelijk de gevaren van deskundigheid. Zoals gebeurde in het modeldorp Nagele. Waar de autoriteiten tot op de centimeter uittekenden hoe de huizen er moesten gaan uitzien, voor de boerenfamilies die er kwamen wonen. Nu is in boerderijen vanouds de keuken de plaats waar alles gebeurt. De zitkamer was voor de pronk. Dus kregen in Nagele de huizen een petieterige keuken waar nog geen tafel in kon.

Maar eigenlijk is het onzin dit element uit dit boek te lichten. Tientallen andere opmerkingen, die allemaal net zo waar zijn, hadden hier ook kunnen staan.

Mutsaers lezen, is met fluwelen kracht gedwongen worden om anders te kijken.