Koetsier Herfst ~ Charlotte Mutsaers

Charlotte Mutsaers moest ik maar eens opnemen in de lange rij van auteurs van wie de romans beter vermeden dienen te worden. Lang geleden was het met Rachels rokje al mis. En in Koetsier Herfst staan wel heel veel woorden die niet bijdragen aan de voortgang van een verhaal. Al was het maar omdat ik geen verhaal wist te ontdekken. Ik kon nog net ontwaren dat dit boek twee hoofdpersonen heeft, maar dat waren zulke overdreven gestileerde monstra dat hun wederwaardigheden me met onverschilligheid sloegen.

Nochtans zijn er boeken van Mutsaers die me wel bekoren. Omdat ze niet alledaags redeneert, en het soms een genot is om zulks te volgen. Moet Mutsaers misschien wel een onderwerp hebben, hoe gering ook, dat haar tot enige uitleg dwingt — en daarmee structuur oplegt.

In romans mag meer dan in beschouwende stukjes. Maar omgekeerd eis ik van mijn fictie ook meer dan van zakelijke teksten. Zoals dat zo’n tekst meer moet bieden dan vlot geschreven zinnen. Een reden om verder te lezen, bijvoorbeeld. Iets, in ruil voor mijn tijd, en totaal gefocuste belangstelling.