Geschiedenis van de Roccomatio’s uit Helsinki ~ Yann Martel

Meest interessant aan deze bundel verhalen vond ik het voorwoord van de schrijver. Martel geeft daarin iets prijs over hoe hij tegen literatuur aankeek, toen hij zich het schrijven als ambacht probeerde eigen te maken.

Ik kreeg steeds meer het gevoel dat de basis van een verhaal emotioneel is. Als een verhaal geen emotioneel effect heeft, is het niks. Het gaat niet om de emotie zelf — die kan liefde zijn, afgunst of apathie —, zoland die emotie maar overtuigend overgebracht wordt, dan komt het verhaal tot leven. Maar een verhaal moet ook intellectueel stimulerend zijn, anders beklijft het niet in de herinnering. Intellect geworteld in emotie, emotie gestructureerd door intellect — met andere woorden een goed idee dat ontroert, dát was mijn hoogverheven doel [6].

Als die woorden nog steeds opgaan, dan lees ik daarin dat voor Martel de hoogste intellectuele stimulans zit in het magisch-realisme. De twee romans die ik van hem las, drijven op sprookjesachtige gebeurtenissen. En ook éen van de vier verhalen uit deze bundel is zonder meer magisch.

Laat ik dit nu een te makkelijke manier vinden om verhalen te bedenken.

Enfin, de roman Zelf die ik las, had dan nog een erg pakkende eerste helft. The Life of Pi duurde me wat te lang als boek, maar laat bij vlagen uitmuntend schrijven zien. In dit debuut schemert soms al iets van dat talent door. Alleen is ook vrijwel steeds onmiddellijk duidelijk welk effect de schrijver wil bereiken. Dat maakt de verhalen inderdaad jong werk.