Quite Early One Morning ~ Dylan Thomas

Ik herlas deze bundel verhalen en opstellen vanuit een ergernis. Laatst besprak ik namelijk een nogal slechte Friese roman, waarin zo nodig een personage moest voorkomen dat zich de incarnatie van Dylan Thomas noemde. En ik vond het opvoeren van dit personage nogal hol en pretentieus, omdat er niets van betekenis mee gebeurde.

Niet dat ik van zo een opgelegde symboliek houd, maar er zijn wel degelijk redenen te bedenken waarom een Dylan Thomas-achtige kan optreden in een boek dat erover gaat waarom mensen hun geboorteprovincie verlaten. Thomas heeft zich bijvoorbeeld behoorlijk krachtig uitgelaten over Welshe kunstenaars, die onmiddellijk Engelser dan de Engelsen werden eenmaal verhuisd. En omgekeerd, laatdunkend de artisten besproken die het liefst het enige genie van bij de dorpspomp bleven.

Zo herinnerde ik mij het tenminste. En uit onder meer het opstel ‘Artists of Wales’ in deze bundel blijkt dat de herinnering me niet bedroog.

Enfin, ik had me misschien ook geërgerd als dit gegeven wel in die vervelende roman was ingebracht. Had de schrijver enkel Thomas’ inzichten geleend zonder zich daarbij achter diens naam te verschuilen, dan was ik misschien nog wel verrast geweest.

Toch ben ik blij dit bundeltje weer eens gelezen te hebben. Zelfs al ging dat lezen niet snel. Dylan Thomas is in zijn proza te veel een dichter om klank en ritme te veronachtzamen. Trouwens, menig opstel was ook bedoeld als radiopraatje. Ik heb daarom veel pagina’s hardop aan mijzelf voorgelezen.

Het boeiendst waren voor mij uiteindelijk toch zijn jeugdherinneringen. Al was het zeker niet vervelend om Thomas’ ideeën over zijn, of andermans, gedichten te lezen.