Field of Blood ~ Denise Mina
Waarom toch altijd Dick Francis, was al eens een vraag over de voorspelbaarheid van wie ik nog wel spannende boeken lees. Dit komt simpelweg omdat zijn universum me zo goed bevalt. Hij schrijft geen overbodige zin, en ik lijk de helden van zijn boeken, of de antihelden, goed te begrijpen.
Want, dat zijn zelfs bij thrillers uiteindelijk toch de enige twee zaken waar het om gaat. Moord en doodslag interesseert me niet. Griezelen doe ik van heel andere zaken, zoals de eeuwige domheid van politici. Nee, een boek moet sfeer bieden om me te kunnen ontspannen.
Dus leken de nieuwste serie thrillers van de Britse schrijfster Denise Mina misschien iets te bieden. Al was het maar omdat die een chronologische reeks gaan worden, over éen hoofdpersoon — de jonge Schotse Patricia Meehan, die in het dagelijkse leven Paddy heet. Haar roepnaam is niet toevallig zo. Die verwijst met opzet naar haar katholieke achtergrond. Bovendien was er in haar directe familie ooit een andere Paddy Meehan, die ten onrechte door de Engelsen veroordeeld werd.
Deze Paddy is achttien, voelt zich iets te dik, en zij werkt net als hulpje bij een krant. Dolgraag wil ze het huis uit, dolgraag wil ze de knellende greep van haar familie ontvluchten. Maar ze is zelfs al verloofd, en ook zijn familie vindt het al veel te ambitieus van haar dat ze werkt.
Dan wordt er een klein kind gruwelijk vermoord, waarbij twee iets oudere jongetjes verdacht zijn. Eén van die jongens is familie van haar verloofde. Dat zou Paddy een unieke invalshoek geven voor een eerste groot verhaal in de krant. Alleen kan ze dat nooit schrijven, zonder door haar familie te worden uitgestoten.
En dat is dan nog maar éen van de gewetensconflicten waar ze mee worstelt.
Dit boek speelt zich af in 1981. Er zijn inmiddels twee andere titels uit, die het leven Paddy Meehan verder volgen. En dat is wel een interessant universum om verder te exploreren, alleen al om haar werk bij die krant bijvoorbeeld.
Alleen hoop ik voortaan wel op betere uitgaven te stuiten dan deze. In deze pocket stond evenveel tekst op twee pagina’s als in een normaal boek op éen staat. Die 544 pagina’s is totale overkill; er had makkelijk met 300 kunnen worden volstaan. Dat had me dan ook een ander gevoel gegeven. Nu kwam het boek pas in de laatste 250 pagina’s onontkoombaar op gang. Eerst driehonderd pagina’s aan voorbereiding moeten lezen, lijkt wel erg veel.
RSS feeds