Raadsel in de nacht ~ Hendrik de Vries
Bij Nederlandstalige poëzie wreekt zich altijd wat dat ik zo snel lezen kan. Ik heb het niet meer nodig om woorden eerst te vocaliseren; de herkenning van de tekst verloopt altijd directer. Veel van het klankspel, dat een gedicht toch ook hoort te zijn, ontgaat me zo.
Neemt niet weg dat er wel degelijk poëzie is die op het oog geschreven wordt; die wel degelijk op mijn normale manier van lezen te begrijpen zijn. Maar normaal doe ik er beter aan alles hardop te zeggen.
De gedichten van Hendrik de Vries waren me altijd een raadsel. Met al die sprookjesmotieven. Of die enge moeder. Ik las de warme woorden van Willem Wilmink over hem meer dan eens, maar wat ze zeiden bleef onbegrijpelijk.
Tot me een sleutel werd aangereikt.
De onvolprezen ‘Dode dichters almanak’ liet in 2005 eens opnamen zien van De Vries die uit de jaren zestig dateerden. En daarmee kreeg diens poëzie plots een stem. Daardoor lees ik zijn gedichten nu ook alsof de dichter ze zelf aan mij voorleest. Met dat Groninger accent.
En daardoor bleek deze bloemlezing een rijk boek om te lezen. Het afsluitende essay van Jan van der Vegt is bovendien over sommige zaken heel informatief. Al wreekte zich wat dat er naast deze bloemlezing een biografie over De Vries uitkwam, door dezelfde van der Vegt, en ik uit de media-aandacht daarvoor veel meer over de dichter had opgepikt dan me hier werd aangeboden.
Nuttig was in elk geval er nog weer eens op gewezen te worden wat De Vries met ‘klankbeperking’ bedoelde. Voor hem mocht een woord nooit beginnen met de laatste letter van het woord daarvoor; een regel die ik in deze zin éen keer overtreed. Grappig is dan weer wel dat door De Vries’ zijn Groninger achtergrond, en het bijbehorende knauw’n, woorden op het oog weleens anders eindigen dan voor het oor.
RSS feeds