Portrait of the Artist as a Young Ape ~ Michel Butor

Combineer de onleesbaarheid van de nouveau roman met de ergste clichés uit de vampierhorror. Meng dit geheel met een sprookje uit Duizend-en-éen-nacht, en laat de verteller ook nog verward zijn door het geneuzel van Heidegger. Als dat tezamen geen onbegrijpelijk en totaal oninteressant boek oplevert, weet ik het niet meer. Mag er nog best een ingrediëntje minder in ook.

Maar goed, ik wilde nu eenmaal per se een zomerserietje, van boeken met bijna dezelfde titel.

Nu hanteert de Fransman Michel Butor nog wel degelijk ergens een zelfde uitgangspunt als Joyce, of Thomas. Dit is een autobiografie, over het ontwaken van een schrijver, gedeeltelijk verteld in fictie.

En over deze auteur is dan ook nog wel te zeggen dat hij als jonge man voor onderzoek afreisde naar Franconië. Waar in een kasteel de op-éen-na-grootste privé-bibliotheek van Duitsland te vinden is.

Vervolgens wordt hij nogal overweldigd door alle indrukken daar. Prompt is fantasie niet meer van werkelijkheid te onderscheiden — en vanaf dan ook is wat mij betreft dit boek een walmende hoop Franse kak.

Experiment geslaagd, objectieve aandacht dood. Alle voordeel van de twijfel weg.

Het was uiteindelijk geloof ik de bedoeling dat ik me zou gaan afvragen of de hoofdpersoon werkelijk tot aap is veranderd, of dat hij slechts tot aap werd in het gezelschap van zijn intellectuele meerderen. Maar waarom zou ik?