Decoding the Universe ~ Charles Seife

Alles wat het boek Complexiteit eerder deze week niet was, bracht deze uitgave wel. Decoding the Universe is een elegant betoog over ingewikkelde materie. Maar er stond geen zin in die onbegrijpelijk was. Wat niet zegt dat ik gehele inhoud begreep.

Nu kon dat ook moeilijk anders. Seife begint elementair en feitelijk, om behoorlijk speculatief te eindigen. Zijn verhaal over de grote betekenis van informatie opent met klassieke voorbeelden. Zoals dat de code van de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog te ontcijferen was, doordat zij regelmatig voorspelbare berichten verzonden, zoals informatie over het weer.

Vervolgens gaat het over thermodynamica. De eerste en tweede hoofdwet. Waarbij Seife moeite doet om aan te tonen dat ook deze wetten goed beschouwd eerder tot een vorm van informatiekunde te herleiden zijn dan tot iets anders.

En toen, iets over de helft, begon de auteur terreinen te bestrijken die ik alleen in theorie had verkend, en nooit praktisch had bezocht. Kon ik Albert Einstein’s weerstand tegen de kwamtumtheorieën nog goed begrijpen. Ging het voor mij toch mis bij Seife’s enthousiasme over de kwantumcomputer.

Er is namelijk al twintig jaar iets aan elke blijheid over de kwantumcomputer dat me irriteert. Omdat de theorie, met de enorme verwachtingen die deze schenkt, nogal voorbijgaat aan de praktische problemen om zo’n computer te bouwen. Er bestaat ook nog geen bruikbaar apparaat dat dat qubits benut, in plaats van de standaard bits waarmee deze tekst aan u getoond wordt.

Met de kwantumcomputer zijn alle digitale beveiligingsmechanismen van het moment bijvoorbeeld eenvoudig te kraken. Zo veel sneller en krachtiger dan de huidige systemen zou dat apparaat zijn. Wat dan zou zijn, en hier nader ik de grenzen van mijn begrip, omdat volgens de kwantumtheorie deeltjes in een systeem onderling ‘communiceren’ over hun positie in dat systeem. En die informatie-uitwisseling kon weleens met miljoenen keer de lichtsnelheid plaatsvinden. Vermoedt men. Maar men neemt enkel verschijnselen waar, zonder daar een verklaring voor te hebben.

Vervolgens dobberde dit boek kalmpjes naar zijn einde, door te speculeren of zwarte gaten ook als informatieverwerkende systemen kunnen worden beschouwd. Maar dat nam ik voor kennisgeving aan. Getheoretiseer kan ook te speculatief worden.

Charles Seife, Decoding the Universe
How the New Science of Information Is
Explaining Everything in the Cosmos
From Our Brains to Black Holes
296 pagina’s
Penguin Books 2007, oorspronkelijk 2006

[x]opgenomen in het dossier: natuurkunde, wiskunde