Lay of the Land ~ Richard Ford

Arme Frank Bascombe.

Konden zijn wederwaardigheden in The Sportswriter me nog zo boeien dat ik die roman meermaals gelezen heb, was het bij het vervolg eigenlijk al over. Independence Day werd me verkocht als een nieuw meesterwerk van Richard Ford. Maar het enige dat ik van die roman herinner was de moeizame verhouding tussen Frank Bascombe en diens zoon, na de scheiding, en hun treurige bezoek aan een Honkbal-museum.

Toen kwam The Lay of the Land uit. Het derde boek met dezelfde hoofdpersoon, die weer een aantal jaren ouder was geworden. Alsof Richard Ford had gezien welke boeken van John Updike het best houdbaar blijven, en stiekem meende een eigen Rabbit-reeks te moeten schrijven; over een alleman met niet altijd even sympathieke trekjes. Frank Bascombe krijgt ook telkens beroepen met een niet al te beste status. Ditmaal is hij makelaar. [Ford werpt speculaties als de mijne overigens ver van zich]

Ik heb de 726 pagina’s van deze roman niet uitgekregen. In meer dan een jaar tijd is het niet me gelukt meer dan vierhonderd bladzijden te lezen; de eerste driehonderdzoveel, en het slothoofdstuk. Daarmee kwalificeert het zich alleen wel voor opname op boeklog.

Er stond te weinig in de roman dat me dwong om voort te lezen. Dat kwam doordat het boek zich tijdens maar drie dagen afspeelt, waardoor alles doelloos tot in oneindige draden wordt uitgesponnen. En dit kwam omdat er maar éen spannend gegeven speelt, dat oneindig veel groter is dan de rest van het boek. Frank Bascombe heeft prostaatkanker, en zal te horen krijgen of die fataal is of niet.

Ford koos ervoor die mededeling pas in het laatste gedeelte te doen. Maar waarom? Het is niet alsof geen lezer zal beseffen: ja, die drie tergend lange dagen voor iemand hoort dat hij nog jaren in goede gezondheid door zal leven; die dagen zullen hem altijd bijblijven.

Daarmee werd te veel in dit boek vulling. Soepel geschreven, en elegant gepresenteerde vulling weliswaar. Maar niets dat de echte trek stilt.

The Lay of the Land is een boek als de spreekwoordelijke rijstebrijberg; waarvan alleen de belofte dat doorlezend ooit luilekkerland bereiken wordt op een gegeven moment niet meer zwaar genoeg weegt.