Sweet Dove Died ~ Barbara Pym

Kostuumdrama’s zijn niet alleen voorbehouden aan de BBC-televisie. Ook een roman uit 1978, die zich afspeelt in een decennium daarvoor, kan een cultuur tonen die zo niet meer bestaat.

Van Barbara Pym werd een tijd lang niets uitgegeven. Tot onder meer Philip Larkin haar de meest onderschatte romanauteur noemde van de twintigste eeuw, en er een bescheiden herwaardering volgde van haar werk. Toen verschenen ook twee romans, die eerder door uitgevers afgewezen waren. A Quartet in Autumn, en dit boek: The Sweet Dove Died.

Deze boeken zijn aanzienlijk minder humoristisch dan de zes romans die in de jaren vijftig verschenen. Wat ze waarschijnlijk ook minder goed houdbaar maakt.

The Sweet Dove Died is een precieus boek. Een betere omschrijving kan ik zo niet verzinnen. Het beschrijft de wereld van Leonora: een vrouw op leeftijd die weinig meer in haar leven te doen heeft dan verrukkelijke dingen verzamelen, en zelf ook verrukkelijk te zijn; zodat ze zich kan laten bewonderen. Leonora raakt bevriend met de antiquair Humphrey, die wel iets in haar ziet. Maar zij voelt meer voor zijn neef, James, die bij hem werkt als voluntair. Zelfs is ze bereid een huisgenoot de huur op te zeggen, om James dichter bij haar te lokken. Alleen blijkt James na de verhuizing biseksueel, en valt hij voor Ned; een oplichterstype van Amerikaanse komaf.

Enfin, dan heeft dit boek nog een slot ook, en komen er nog wel meer personages in voor. Maar het gaat Pym vooral om hoe al deze mensen met elkaar omgaan. En wat ze daarbij, geremd door hun stand en Engelse opvoeding, niet zeggen.

Ik merkte bij het lezen op veel meer te letten op wat de schrijfster deed, dan in het verhaal te verdwijnen. Dat is nooit een goed teken.