Last Night ~ James Salter
Kranten proberen al enige tijd hun lezers te binden met producten die op zich weinig met het nieuws te maken hebben. Zoals flessen wijn. Of reizen. Of boeken die door anderen dan de redacteuren van zo’n krant geschreven zijn.
Zo heeft De Volkskrant momenteel een serie ‘grote verhalenvertellers’ in de boekhandels liggen. Die dan bestaat uit dikke verzamelbundels van Dahl, Wolkers, Márquez, Malamud, en Salter. Er even van afgezien dat deze reeks bestaat uit auteurs waar uitgeverij Meulenhoff toevallig nog rechten op had, vond ik de aanwezigheid van James Salter in het rijtje opvallend.
Hem kende ik niet als verhalenverteller. Wel van zijn autobiografieën, of van enkele voorwoorden.
En op zulke momenten is het een vreugde online voor bijna niets een recente bundel te kunnen aanschaffen, om te oordelen hoe goed James Salter als een verhalenschrijver is.
Alleen valt daar nog geen afgerond oordeel over te geven, na dit dunne boek.
Last Night bevat tien verhalen, en alleen het laatste, dat zijn titel aan de hele bundel gaf, bood me zonder meer het plezier dat een goed kortverhaal zo magisch maken kan. En dit kwam puur door de inhoud — het speelt met het taboe van de zelfgekozen dood, en onze angsten daarover — en omdat het slot nog zo’n fijne twist heeft.
Maar Salter moet het verder vooral van zijn taal en z’n timing hebben.
Hij is erg goed in dat wat literatuur nu net zo anders maakt dan alle andere kunsten: de soepel geformuleerde samenvatting. De tijd kan naar believen inkrimpen bij hem; een volgende zin kan het verhaal jaren verder brengen.
En ook zijn dialogen, waarvan er nogal wat voorkomen in de verhalen, laten de lezer genoeg ruimte voor eigen verbeelding.
Alleen interesseerden me zijn personages vrijwel nooit, of hun problemen. En evenmin ben ik nog te schokken door een plotselinge erotische wending in de vertelling.
Behalve dan in het verhaal ‘Last Night’, dat dan weer wel…
RSS feeds