Uitersten ~ A.J. Dunning
Als Dunning over medische zaken schrijft, of deze terloops aanhaalt, lees ik hem graag. Dan worden zijn essays verrijkt met eigen kennis en inzicht, opgedaan in de praktijk als hartspecialist en meer.
Als Dunning niet over medische zaken schrijft, worden zijn essays meteen al een heel stuk minder. Voor mij. Blijft hij op zich een even goed auteur, maar hoor ik ineens niet meer tot zijn doelpubliek. Dan vertelt hij namelijk na wat anderen geschreven hebben. Aardig, maar die boeken ken ik al als ze over geschiedenis of cultuur gaan. En als ik ze nog niet kende, interesseren ze me niet.
Heel opvallend vond ik aan deze bundel dat veel van de sterke stukken die Dunning beschrijft in de jaren tachtig behandeld zijn in het populair-wetenschappelijk jeugdblad Kijk. Toevallig de tijd dat ik een abonnement had. Hij en ik hebben in hetzelfde decennium veel aan goed vergelijkbare informatie opgepikt, over bijvoorbeeld Kuru, Arthur Gordon Pym, Gilles de Rais, of Louis Braille.
Dus is Uitersten typisch een boek dat ik voor een ander medium welwillend besproken had. Maar waarover nu op boeklog komt te staan dat het me voor de helft wat verveelde.
Aardig zijn wel de eerste essays in deze bundel, over het hart. En hoe dan bijvoorbeeld de de medische vooruitgang ook een hele cultuurgeschiedenis veranderd heeft. Van mystiek orgaan is het hart gereduceerd tot een versleten pomp die vervangen kan worden. En tegelijk ontstond daardoor een nieuwe vorm van orgaanaanbidding: artsen kunnen nu maken, en breken. En donoren zijn er altijd te weinig.
Opvallend was ook het essay ‘Anorexia Religiosa’, mede omdat daarin de voorhuid van Jezus weer eens opduikt. Ditmaal als trouwring van de heilige Catherina van Sienna. Heeft Theresa van Ávila die zeker nog eens georven.
Maar tegelijk is het voor een ongelovige hond als ik, of een uitgetreden grefo als Dunning, misschien wel wat te makkelijk om te lachen om ongerijmdheden in het katholieke geloof.
RSS feeds