Stof van dromen ~ A.J. Dunning

Volgens mijn digitale archief heb ik de essaybundels Uitersten en Stof van dromen in het jaar 2000 aangeschaft voor twee gulden het stuk. Wat het archief onvermeld laat, is of de boeken toen ook gelezen zijn. Dat hield ik indertijd nog niet bij.

Tegelijk kende ik beide bundels al zonder ze gelezen te hoeven hebben. Dunning vertelt me namelijk vrijwel geen nieuws, als hij over algemeen culturele zaken schrijft. Dan doet hij namelijk weinig anders dan de canon navertellen, met een lichte nadruk op wat er in de Renaissance plaatsvond. Petrarca en de Mont Ventoux? De geschiedenis van het getto in Venetië? Michel de Montaigne in zijn toren? Allemaal al veel vaker over gelezen. Heel veel vaker.

Dat is Dunning niet te verwijten, natuurlijk. Daar heb ik alleen mijzelf mee.

Aardig aan de essays in dit boek was dan nog wel de onverwachte wending van de verhaallijn, of de plotse gedachtesprong die A.J. Dunning zich vrij vaak veroorloofde. Het begin van elk stuk voorspelde weinig over waar het zou eindigen, of langs welke vergezichten de schrijver me voeren zou.

Maar opmerkelijk, hoe weinig er nodig is voor een schrijver om zo veel krediet te verwerven dat je blind boeken van hem koopt; zelfs al waren die maar twee gulden. Alleen omdat hij als arts prikkelende uitspraken over zijn vakgebied heeft gedaan — daarover ook een goed boek schreef — en intelligent overkwam tijdens een langdurig televisie-interview.