Dreams From Bunker Hill ~ John Fante
Wie las ik als zeventien-, achttienjarige, die nu nog probleemloos tot de literatuur gerekend mag worden? Toen het verplichte lezen voor de lijst achter me lag, en ik toch die honger had naar boeken? Ik herinner die tijd er als éen met veel SF. En éen van mannelijke schrijvers vooral. Variërend van Poe tot Lovecraft, vele humoristen ook, en van Bukowski tot Fante.
Charles Bukowski noemde John Fante [1909 – 1983] zijn literaire peetvader. Zonder deze aanmoediging van de éen was ik nooit aan de ander begonnen. Zo bekend is Fante niet. Al werd dan een literair blad in Nederland niet geheel toevallig Bunker Hill genoemd.
En dan moet gezegd worden dat Fante’s roman Ask the Dust indertijd grote indruk maakte. Voor het eerst sinds J.D. Salinger’s The Catcher in the Rye was er weer eens boek dat meer leek te bieden dan enkel wat leesplezier. De jonge hoofdpersoon leefde voor me. Zijn ambitie en hoop hadden de mijne kunnen zijn. Bij wijze van spreken, natuurlijk.
Mijn exemplaar van de Nederlandse vertaling Vraag het aan het stof dateert uit 1990 — hoewel ik de eerste druk uit 1985 toen al gelezen had. En dit gegeven hoort ook bij die tijd. Ik was begonnen om alle boeken te kopen die ooit indruk hadden gemaakt, en om grotere bibliotheken te bezoeken dan mijn geboortedorp bood.
Vervolgens duurde het toch zeker twintig jaar voor ik me weer eens voor Fante interesseerde. Om dan te ontdekken dat er postuum allerlei boeken van hem uitgekomen waren, en dat hij ook op latere leeftijd nog eens nieuw werk had gemaakt.
Onder dit nieuwe werk was deze roman, Dreams from Bunker Hill. In 1982 door een inmiddels blinde, en bijna dode John Fante gedicteerd aan zijn vrouw. Maar wel een boek met dezelfde hoofdpersoon als Ask the Dust. Arturo Bandini. De jonge schrijver die in achtergrond, ambitie, en onvermogen zo leek op John Fante zelf.
En alleen daarom al wilde ik aanvankelijk niets van deze roman weten. Die leek me te veel op het uitmelken van een oud succes. Door iemand dan nog die sindsdien weinig geluk had gehad.
De ook weer verkrijgbare roman The Road to Los Angeles intrigeerde me dan weer wel, omdat die geschreven was in 1933. Al had ook die Arturo Bandini als hoofdpersoon. Maar dat boek maakte bij het lezen geen bijzondere indruk, dus kon Dreams from Bunker Hill helemaal wel wachten.
Tot nu dan dus.
En tja, dan viel de roman me niet mee. Al is die zeer vlot opgezet, duren de vele episodes uit Arturo Bandini’s leven als twintiger telkens maar even, en is het boek bijvoorbeeld openlijker in de sexueel getinte passages dan in de jaren dertig kon. Dreams From Bunker Hill is een zeer vlot te lezen verhaal, over een beginnend schrijver die even in de filmindustrie beland; maar ondertussen ook nog volwassen moet worden.
Er leeft alleen nog altijd die herinnering aan dat andere boek, van zo veel eerder. De herinnering die waarschijnlijk bij voorbaat al alles aan Fante’s andere werk minder maakt.
RSS feeds