Titten, Tiere, Tränen, Tote ~ Kerstin Dombrowski

► door: A.IJ. van den Berg

Het recept voor de Duitse boulevardpers is simpel. Het publiek wil nieuws met tieten, dieren, tranen, of doden. En dat zal het dus krijgen ook.

Ik geef toe langer bezig te zijn geweest met het bedenken van een even leuk allitererend Nederlands recept dan met het lezen van dit boek.

Ton van Dijk hanteerde ooit de drie s-en, toen hij hoofdredacteur was van Nieuwe Revu. Dit tijdschrift bracht socialisme, sex en sensatie. En misschien dat sport er toen ook al bij hoorde. Maar dat zijn toch andere ingrediënten.

Mokkels, mormels, moord, en meelij. Een betere vertaling lukt me zo gauw niet. Kan daar believen best nog een m of wat bij. Monarchie, ofwel de Majesteit. Tegelijk geldt dat een vertaling helemaal niet kan. Wij hebben in Nederland geen Bild-Zeitung. Hoewel de meeste kranten hier inmiddels op tabloidformaat overgingen, zijn het toch geen echte tabloids — in de zin dat ze het wereldnieuws compleet negeren voor alles wat de lezers echt bezighoudt. Elk dagblad hier houdt tenminste nog de schijn op nieuws te willen brengen. Zelfs De Telegraaf.

Online zijn ook al jaren weblogs te vinden die kritisch Bild, en andere springer-uitgaven volgen. De Telegraaf stuitte pas gisteren ineens op collectief protest online.

Kerstin Dombrowski werd ooit opgeleid om reizen te verkopen. Maar, ze wilde de journalistiek in. Alleen is het in Duitsland pas mogelijk een journalistieke opleiding te volgen na enige tijd praktijkervaring te hebben opgedaan. En toevallig belandde zij zo, midden jaren negentig, als volontair op de Bild-redactie in Berlijn.

Opvallend aan dit boek is hoe Dombrowski niet verbloemt hoe naïef ze was, tijdens de eerste periode bij die krant. Tegelijk betekent dit dat tamelijk betekenisloze voorvallen worden opgeblazen tot een heel hoofdstuk. Zo werd ze eens op prins Charles afgestuurd, om die als fan een handtekening te ontfutselen. Alleen deden lijfwachten en politie alle moeite om haar ver bij hem weg te houden. Bang dat zij haar T-shirt zou uittrekken eenmaal bij de Britse kroonprins in de buurt — en zo voor een sexschandaal zou zorgen.

Tergend is dan weer dat zij vervolgens wel vertelt op de redactie zo goed te hebben geleerd om onderwerpen te bedenken voor verhalen, en tegelijk niets over deze kennis prijsgeeft.

Na twee jaar Bild ging ze alsnog een journalistieke opleiding doen. Waarbij ze, door haar werkervaring, meteen tot paria werd voor de medestudenten.

Vervolgens werkte ze in de TV-journalistiek. En toch ook weer in hetzelfde nieuwsgenre als bij Bild, want bij enkele commerciële zenders. In de hoofdstukken daarover gaat het vaker over kantoorpolitiek — zo is in Duitsland de chef altijd een soort despoot, en kunnen collega’s ook behoorlijke tegenstanders zijn — dan over journalistiek.

Interessant is dan wel weer het slothoofdstuk, waarin ze uitlegt na tien jaar niet langer boulevardjournalist te willen zijn. Kerstin Dombrowski werd zwanger, ging anders tegen het leven aankijken, en kreeg iets meer verantwoordelijkheidsgevoel. De spijt die ze altijd al voelde bij het exploiteren van mensen voor een verhaal werd ondraaglijk. En bovendien werd het vervelend om almaar weer de straat op te moeten om het publiek interviewtjes af te nemen over vragen die haar niet interesseerden.

Dus overheerst het persoonlijke verhaal in dit boek de beschouwing over de media waarin ze werkzaam was. En dat vond ik jammer.