Seven Men and Two Others ~ Max Beerbohm
Met klassiekers en dergelijke meesterwerken is het altijd afwachten of ze nog leven, of dat met de canonisering ondertussen ook de desintegratie heeft ingezet. Vele boeken zijn inmiddels bijna onleesbaar, doordat wat ze al eerste brachten ook door anderen is overgenomen; waardoor nu niet meer opvalt wat ze ooit zo origineel maakte.
De korte verhalen in Seven Men van de essayist en karikaturist Max Beerbohm [1872 – 1956] zijn inmiddels klassiek. Maar alle verhalen komen uit een voorbije tijd, met een andere manier van schrijven; waarvoor vaak nog erg veel woorden nodig waren. Afgezien daarvan hebben de teksten een satirische ondertoon die lang niet altijd goed overkomt — omdat ik niet weet wat er allemaal bespot is, of welke auteurs geparodieerd worden. Hoogstens komt door dat sommige menselijke zwakheden universeel zijn gebleven.
Het boek dateert oorspronkelijk uit 1919, maar portretteert zes mannen in de jaren 1890.
De zevende man was steeds Beerbohm, die waarnam.
Die twee anderen uit de titel komen uit een verhaal dat later, in 1950, aan de collectie werd toegevoegd.
De bundel begint ook met het best houdbaar gebleven verhaal, wat de rest als vanzelf minder maakte; en dus mijn waardering uiteindelijk het meeste kleurt.
Dat verhaal, met de titel ‘Enoch Soames’, gaat over een schrijver die zichzelf nogal goed waant. Ondertussen wordt door wat Beerbohm van zijn werk toont duidelijk dat Soames in de eerste plaats een snoeverige poseur is.
Overtuigd van zijn genialiteit sluit Soames een pact met de Duivel, om honderd jaar in de toekomst in de British Library te mogen kijken wat de geleerden inmiddels allemaal over zijn oeuvre te melden hebben gehad.
En dan stuit hij, steeds wanhopiger wordend, slechts op een verwijzing naar een verhaaltje van ene Beerbohm, waarin hij nogal ridicuul geportretteerd is. 1
Dit plotgegeven maakt dan weer dat de literatuuruitleggers Max Beerbohm met alle geweld een soort proto-postmodernist willen laten zijn. Daarmee voor mij aantonend niet te weten wat ze nu eigenlijk doen.
Nee, ik kon slechts een enkele maal zien wat Beerbohm probeerde, of dat in elk geval vaak wel vermoeden. Maar het raakte verder niets. Klassieker of niet, dit boek uitlezen was als huiswerk maken; prettiger om het idee aan een verplichting te hebben voldaan, dan om iets anders.
Max Beerbohm, Seven Men and Two Others
288 pagina’s
Prion Books Ltd 2001, oorspronkelijk 1919, 1950
- Mooi is dat op de in het verhaal genoemde 3 juni in 1997 mensen in de British Library zijn gaan kijken of Soames kwam opdagen. En inderdaad, er was iemand die aan zijn beschrijving voldeed, die deze middag een tijd driftig bibliografieën en andere naslagwerken raadpleegde. En toen plotseling verdween. [↩]
RSS feeds