Loper ~ Sido Martens
Als een boek vol staat met sexscène’s, dan heet zo’n uitgave porno. Maar hoe dan een boek te noemen dat vol staat met hardloopscène’s? Hardloopporno als label gebruiken, kan eigenlijk niet. Want ik denk niet dat iemand in die zin opgewonden zal raken van Dirk van Weelden’s hardloopboeken. Of Dolf Jansen zijn marathonsaga’s. Of Sido Martens’ loopproza.
Ook hijzelf lijkt niet altijd even veel plezier aan het hardlopen te beleven. En toch moet dat lopen gebeuren.
Verslaafdenproza. Dat levert het hardlopen dus waarschijnlijk op. Omdat de activiteit allereerst zo’n zelfzuchtig genoegen is. Maar omdat zo veel andere mensen ook weleens loopschoenen aantrekken, roept het relaas van de éen al gauw herkenning bij de ander op. De kick is blijkbaar nogal universeel. Het lichaam loopt, en ondertussen mag het verstand ook nog mee, als blinde passagier. Maar helemaal doet het toch niet mee, al die tijd, onder de inspanning.
Het wonderbaarlijke aan De loper vond ik dat er zo veel variaties op een nogal voorspelbaar thema mogelijk waren. Vrijwel elk verhaal in deze bundel gaat over éen wedstrijd. Martens noemt de naam daarvan niet, noch de plaats waar het evenement plaatsvond, of het jaartal. Die doen er op zich ook niet toe, al meende ik als oud-atleet wel de Merenloop in Grou te herkennen, en de Leijenloop. Al die wedstrijden zijn anders dan de vorige, zelfs al speelt die zich op hetzelfde parcours af, een jaar later. Al die wedstrijden zijn anders voor wie ze zelf liep.
Het laatste verhaal in het boek, met de titel ‘De loper’, legt onder meer uit hoe de even zo succesvolle popmuzikant Sido Martens na zijn dertigste het rennen ontdekte. Eigenlijk wou hij fietser worden. Maar het gedaver over klinkerweggetjes, en het domme geleun met zijn handen op het stuur, taste zijn gitaarspel te veel aan.
Inmiddels is Martens alweer tijden als redacteur aan loopbladen verbonden.
Mooi aan dit boek vond ik vooral de zijdelingse opmerkingen, over hoe sommige zaken minder vanzelf spreken. Dan staat er dat hij inmiddels net zo lang doet over de tien Engelse mijlen als voorheen de halve marathon.
Over hoe het herstel na die wedstrijden verloopt, en of dat is veranderd, staat er dan weer niets in. Of over hoe het is om niet te kunnen lopen. Maar het boek gaat dan ook niet over hoe dat hardlopen móet, of gaat, Martens beschreef hoe dat hardlopen ís.
RSS feeds