Bandoeng-Bandung ~ F. Springer
In 2010 kwam er ineens weer een roman uit van Springer, na twaalf jaar zwijgen. En ik vond niet dat ik die lezen mocht, zonder eerst kennis te nemen van wat er verder nog onbekend was aan dat oeuvre.
Twee novelles schreef Springer namelijk nog, in de jaren vlak nadat ik om éen of andere reden plots ben opgehouden om hem te lezen. Kandy. Een terugtocht en Bandoeng — Bandung. Moeite om die boeken nog eens te pakken te krijgen, had ik tot nu toe niet gedaan.
En dat is vreemd.
Toen ik F. Springer wel las, vond ik hem namelijk soms heel erg goed. Zijn boeken hadden iets prettig afstandelijks tot wat in Nederland altijd zo overdreven belangrijk wordt geacht. Terwijl er toch ook vaak melancholie in zat, en humor. En de boeken waren nog afgezien van dat al zeer vlot leesbaar.
Bandoeng — Bandung bood in sommige opzichten een heel prettige hernieuwde kennismaking. De hoofdpersoon is een ooit invloedrijk oud-Tweede Kamerlid, Chris Regenberg, die vlak na de verkiezingen onder stiekeme druk van zijn partij uit ‘de polletiek’ terugtreedt. Als dank voor bewezen diensten wordt hem nog wel in het geheim een burgemeesterspost beloofd.
Regenberg denkt dan na over het idee om niet liever een boek te gaan schrijven, over zijn jaren Den Haag. Alleen al omdat er zo weinig eerlijke memoires verschijnen over het politieke bedrijf.
Dan krijgt hij de toevallige kans om mee te gaan met een handelsdelegatie, naar Indonesië; het land waar hij ooit geboren is, en na de oorlog nooit meer terug is geweest.
En prachtig is hoe dan zo’n gezelschap beschreven wordt, door Springer. Omdat er altijd ook vervelende mannetjes meegaan. Net als dat Springer ook mooi omgaat met de onwil van Regenberg om zich iets uit zijn Indische tijd te willen herinneren.
Dan trekt Regenberg zich met zijn vrouw Vera uit het Nederlandse gezelschap terug, voor een kort verblijf in Bandung; de stad waar hij opgroeide, en schoolging; maar ook in het kamp zat.
Daar haalt het verleden hem toch nog in. En een tijdje na dit boek te hebben weggelegd vond ik dat einde net een tik té sentimenteel. Terwijl het tijdens het lezen toch zo logisch had geleken.
RSS feeds