Voronov-complot ~ Yves Sente & André Juillard

► door: A.IJ. van den Berg

Het kan dus wel. Het is mogelijk dat navolgers een verhaal schrijven wat het werk van de meester op zijn minst evenaart. Maar, wat maakt het Voronov-complot dan zo goed?

Drie zaken vallen dan op. De eerste is dat het verhaal gewoon gedateerd kan worden. Het speelt zich af in 1957; het jaar dat de Russen hun Spoetnik lanceerden.

De tweede is daarmee dat het ook een gevaar uit de Sovjet-Unie is waar tegen gestreden wordt. Anders dan bij Edgar P. Jacobs, waar de vijanden nooit een nationaliteit hebben die kan worden terug geleid tot éen land. En dan zal best dat dit allemaal pas mogelijk is geworden na het einde van de Koude Oorlog. Maar James Bond vocht ook gewoon tegen Sovjets.

Derde opvallend gegeven is dat een jonge aantrekkelijke vrouw een sleutelrol speelt in het hele verhaal. Dat onze hun helden hun best doen haar vrij te krijgen, spreekt daarmee ook vanzelf. Tegelijk is daar diplomatie voor nodig, en een ruil, en gelukkig geen dom doldrieste actie. Dit alleen al maakt het verhaal aannemelijk.

Bovendien is de intrige geloofwaardig, voor wie het basisgegeven gelooft; dat licht naar science fiction neigt. De Russen zien de lancering van een raket mislukken doordat het ding in een zwerm meteorietjes belandt. Vervolgens is het gedeelte van de raket dat op aarde terugkeert, besmet met iets dat mensen doodt.

Alleen doodt het slechts volwassenen. In de loop van het album volgt ook de verklaring waarom.

Dit geeft éen kwaad genie een wapen in handen om macht te veroveren. Voor de verandering is dat machtswellustige brein eens niet Olrik — zelfs al is die dan wel weer bij de geheime dienst van de Sovjets.

De maat van alles in Het Voronov-complot is goed. En omdat het daar in de andere albums nogal eens aan mankeerde, valt dit meteen op.