One More Kilometre and We’re in the Showers ~ Tim Hilton

Er zijn wat algemene wetten af te leiden, aan de memoires van Tim Hilton. Die overigens nauwelijks memoires te noemen zijn, omdat zijn eigen fietsavonturen vrijwel geheel ontbreken in het boek.

Eén zo’n wet is dat bij het volgen van een sport altijd maar een enkel tijdperk blijvende indruk maakt. Vaak zal deze periode samenvallen met iemands jeugd.

Voor mij zal Peter Winnen altijd groter zijn dan hij is, omdat Winnen toevallig een aantal memorabele Tour-etappes won toen ik daar nog erg van onder de indruk raakte.

Tim Hilton’s held is Fausto Coppi. Aan deze renner zijn vele pagina’s gewijd.

En gek genoeg interesseerden me die het minst aan One More Kilometre and We’re in the Showers. Iedereen van een zekere leeftijd heeft namelijk al over Coppi geschreven. Of over Coppi en Bartali. Of anders over de jaren na de Tweede Wereldoorlog.

Een tweede wet die voor memoires geldt, is daarom dat het bijzondere dikwijls veel minder interessant is dan het algemene; dan alles wat de schrijver eigenlijk bekend veronderstelt.

Wat mij vooral bij zal blijven aan dit boek, zijn Hilton’s herinneringen aan de fietscultuur in Groot-Brittannië. Waar de tijdrit in zo’n hoog aanzien stond, mede omdat wedstrijden met een massastart er zo lang verboden waren.

Dus hadden de Britten andere helden dan de volgers van het wielrennen op het continent. Hier werden van de winnaars van klassiekers en de grote ronderenners de namen opgenomen in het collectief bewustzijn. Daar waren de grootste coureurs juist de rijders die uitblonken in het rijden van punt-naar-punt.

Buiten de Britse eilanden zal niemand iets weten over de uitdaging die er kleeft aan de namen Land’s End en John O’Groats.

Maar nog mooier dan de beschrijvingen van de mannen en vrouwen die dergelijke marathonafstanden in recordtijd aflegden per fiets, vond ik wat Hilton terloops schreef over de typisch Britse tijdritspecialisten.

Zoals dat het loonde, toen ze de wegen eenmaal moest delen met het groeiende autoverkeer, om de auto’s op te houden door midden op de rijbaan te gaan fietsen. Om dan op een geschikt moment zo’n file te laten passeren, en dan meegezogen te worden in de windschaduw.

Koersgewoonten zijn als dialecten — ze verschillen per streek — zo schreef Tim Krabbé ergens terecht.

Dit boek biedt verder een bont amalgaam aan wielerwetenswaardigheden. Zo legt Hilton ook uit wat de belangrijkste klassiekers zijn, en waarom de Tour de France van betekenis is. Daarnaast bevat het portretten van enkele Engelse wielrenners.

Tim Hilton, One More Kilometre and We’re in the Showers
Memoirs of a Cyclist
396 pagina’s
Harper Perennial 2005, oorspronkelijk 2004

[x]opgenomen in het dossier: mooie kaften, wielrennen