Hoe schrijf ik een biografie? ~ Dik van der Meulen en Monica Soeting
Dat er handel zit in boeken die uitleggen hoe je een roman schrijft, zoals Jan Brokken maakte, wil me wel aan. Maar is er echt zo veel belangstelling voor het schrijven van biografieën dat daarom een leerboek uit kan?
Dat mensen, eenmaal op leeftijd gekomen, grote belangstelling beginnen te ontwikkelen voor hun voorgeslacht weet ik best. De regionale archieven zitten vol met stamboombepluizers. Toen ik zelf nog voor historisch onderzoek dossiers moest doornemen, was het altijd raadzaam om in het voor een werkplek te reserveren.
Dat zo velen vervolgens die stap extra zouden willen maken, is iets nieuws. Terwijl Hoe schrijf ik een biografie? toch niet enkel op de goedwillende amateur alleen mikt. Zo staan er in het laatste hoofdstuk adviezen om subsidie te verwerven; en dat lukt doorgaans pas alleen als een uitgever al de intentie heeft vastgelegd zo’n boek te gaan publiceren.
Ook de vermelding dat er fondsen zijn en instituten die de opdracht kunnen geven tot het schrijven van een biografie, verhoudt zich wat raar tot de soms wel heel basale introductie in hoe en waar je informatie kunt vinden over iemand.
Hoofdstuk 2 van het boek biedt een case-study. Daartoe hebben Dik van der Meulen en Monica Soeting een dichteres uit het interbellum bedacht. En via deze vrouw wordt dan nagegaan in welke archieven mogelijk iets terug te vinden is over haar.
Hoewel zo’n tekst heel illustratief is, staat er niets in dat een eerstejaars-studentje geschiedenis niet al heeft hoeven leren. Hoogstens wordt extra geïllustreerd dat het er bij het onderzoek om gaat geduld te oefenen, en heel veel lijntjes uit te zetten die wellicht helemaal niets opleveren.
Dus voor wie werd deze gids geschreven? Het blijft ook na lezing van het leerboek een vraag.
Aardigste delen uit het boek was voor mij de hoofdstuk 1 & 3. Omdat Van der Meulen en Soeting hun best doen om uit te leggen waar het mis kan gaan voor de biograaf. Houd afstand, zo wordt daarbij geadviseerd. Het kan heel leuk zijn om mensen te interviewen die degenen gekend hebben waarover de biografie moet gaan. Maar houdt er rekening mee dat hun geheugen niet per se betrouwbaar is, zo staat er dan.
Hoe schrijf ik een biografie? is er ook goed in om mythen over het maken van een biografie weg te nemen. Wat kan omdat Monica Soeting en Dik van der Meulen op het moment van schrijven beiden verbonden waren aan het tijdschrift Biografie Bulletin. Veel van de besproken moeilijkheden waarop onderzoekers kunnen stuiten, kunnen zij uit eigen ervaring kennen of van een direct betrokkene.
Hoogstens miste ik éen advies — de raad om nooit een biografie te schrijven over iemand waarvan de kinderen nog leven. Maar wellicht ook is dit probleem slechts een variant op het obstakel dat wel genoemd wordt; dat van de jonge schrijversweduwe die nooit iets aan het succes van manlief heeft bijgedragen, en toch alle biografen in de weg staat.
RSS feeds